Amerika Birleşik Devletleri'nin dış politikasını yeniden tasarlaması yönündeki baskı hiçbir yerde Afrika'da olduğu kadar şiddetli hissedilmiyor. Rusya'nın Ukrayna'yı işgaline verdiği beklenmedik tepkiyle hazırlıksız yakalanan Washington, kendisini birçok Afrika ülkesinde kötü bir hal içinde buldu. Bu yılın başlarında Demokratik Kongo Cumhuriyeti'nde (DKC) protestocular tarafından bayrağı yakılmadığı zamanlarda, bir zamanlar isyanla mücadelede kilit müttefikler olarak gördüğü ülkelerdeki (örneğin Çad ve Nijer) askeri üslerinden çıkarılma aşağılamasıyla uğraşmak zorunda kalıyor.

Bir anlamda ABD, özelde Batı'ya, genelde ise kötü niyetli yabancılara ve "sömürgecilere" yöneltilen öfke ve düşmanlığın çapraz ateşi altında kalan tali bir kurban konumunda. En azından Sahel bölgesinde, ABD'ye yöneltilen öfke, kendi işine bakmamakla suçlanan ve pek de haksız olmayan eski sömürgeci Fransa'ya duyulan öfkenin yanında ikinci planda kalıyor. Yine de bir başka açıdan bakıldığında, Amerikan karşıtı kızgınlık iyi niyetli, ülkenin hem buyurgan hem de ihmalkar olduğu, etik mülahazalardan bağımsız kararlar almaya çok meyilli olduğu yönündeki uzun süredir devam eden şikayetlerden kaynaklanıyor.

Washington'un Afrika'daki çıkmazı, jeopolitik rekabet karşısında, özellikle de her ikisi de yükselen Batı karşıtı duygular sayesinde askeri ve güvenlik ittifaklarını pekiştirmeyi başaran Rusya ve Çin karşısında zemin kaybediyor gibi görünmesi nedeniyle daha da karmaşık bir hal alıyor. 2013 yılından bu yana, ünlü Kuşak ve Yol Girişimi (BRI) Pekin'in 54 ülkeden tahminen 53'ünde limanlar, demiryolları, enerji santralleri, su projeleri, yollar ve petrol ve gaz boru hatları başta olmak üzere büyük altyapı projelerine milyarlarca dolarlık ikili krediler taahhüt ettiğini gördü.

Rusya'nın Afrika'ya uzanan eli ise çoğunlukla paralı asker birlikleri (Wagner, son olarak Africa Corps) ile çeşitli Afrikalı liderler arasındaki askeri işbirliğinden oluşuyor. Washington'a sırtını dönen Çad ve Nijer'deki askeri cuntalar hemen geri dönüp Kremlin'e kapılarını açtılar. Afrikalı liderlerin bir bölümü için Pekin ve Moskova'nın "zarar görmeme" pragmatizmi anlaşılır bir şekilde cazip ve Washington'un görünürdeki "değerlere dayalı" yaklaşımının hiçbir sıkıntısını taşımıyor.

Nasıl karşılık verileceği sorusu ABD'yi zor durumda bıraktı. Rusya ve Çin'in inkar edilemez ilerleyişini engellemek ile Washington'un bölgedeki uzun vadeli diplomatik ve güvenlik çıkarları için hayati önem taşıyan müttefiklerini geri kazanmak arasında bir denge kurmak zorunda. Hiç değilse, ABD'nin Sahraaltı Afrika 'ya yönelik son stratejisi, ABD'nin artık değişen bir stratejik ortamda faaliyet gösterdiğinin, benzeri görülmemiş tehditlerle karşı karşıya olduğunun ve yeni hedefler ve yaklaşımlar gerektirdiğinin farkında olduğuna işaret ediyor.

Popüler önerilerden biri, ABD'nin esasen rakibinin stratejik yaklaşımını toptan benimsemesi gerektiği. Bu düşünce tarzına göre ABD, kendi Kuşak ve Yol "kalkınma" girişimine kaynak aktararak Çin'i geride bırakmalı. Atlantik'in bir tür Wagner'i olarak kendini yeniden dizayn ederek Rusya'yı geride bırakmalı. Afrika devletlerinin güvenlik ihtiyaçlarına dar bir şekilde odaklanmalı ve -en azından öngörülebilir gelecekte- insan hakları ve ilgili kaygıları göz ardı etmeli.

Düşmanlarını kendi oyunlarında alt ediyormuş gibi görünen bir yaklaşımın cazibesi anlaşılabilir olsa da, bu fikirlerin iki bariz kusuru var. Birincisi, diplomasiyi, zaferin otomatik olarak en çok harcama yapana gideceği tamamen ticari bir alışverişe indirgiyor ve belirli görüş ayrılıkları arasında köprü kurmanın altyapıdan daha fazlasını gerektirdiğini unutuyor. İkincisi ve belki de daha önemlisi, bu öneri ABD'nin istisnacılığın getirdiği ahlaki yükü taşıdığı ve kısa vadede uygun olanın uzun vadede değerlerini savunan demokratik bir ülke olarak itibarını zedeleyebileceği gerçeğini dikkate almıyor gibi görünüyor.

O halde Amerika Birleşik Devletleri ne yapmalı?

Öncelikle, Afrika'daki yeni stratejik ortamın kesinlikle zorlayıcı olmakla birlikte aynı zamanda açıklayıcı olduğunu kabul etmeli. Bu durum, ABD'ye bölgedeki jeopolitik rekabetle arasına ahlaki bir mesafe koyma fırsatı sunduğu ölçüde geçerli. Buna göre, Çin ya da Rusya'nın satmaya çalıştığı şeyin daha lezzetli bir versiyonunu sunmak yerine, ABD liberalizmi iki katına çıkarırken, çeşitli ulus-altı, eğitim ve politika düzeylerinde yeni açılımlar ve ittifaklar keşfetmeli.

Pratikte liberalizmi iki katına çıkarmak, bunun Afrika kıtası için en iyi seçenek olduğunu ifade etmek ve bunun aksine Rusya ve Çin tarafından savunulan yukarıdan aşağıya yönetişim modelinin neden başarısız olmaya mahkum olduğunu göstermek anlamına gelir. "Demokrasisiz kalkınma" illiberalizminin özellikle Afrikalı aydın ve siyasi elit kesimler arasında artan popülaritesi bunu özellikle acil kılıyor gibi görünüyor.

Yakın zamana kadar Amerika'nın Afrika'ya yönelik politikasının, ikiyüzlülüğe varan bir etik esnekliğin damgasını vurduğu bir içgüdü ve refleksler karmaşası olduğu suçlamasında doğruluk payı var. Buna göre Washington, geçmişte işlerini yürütürken izlediği yakışıksız yol için tüm sorumluluğu üstlenmeli. Bununla birlikte, "tövbe etmek" "secdeye kapanmakla" karıştırılmamalı, yani Afrika'daki önemli bir kesimin talep ettiği gibi tam bir boyun eğme olmadan da hesap verilebilir.

Amerika Birleşik Devletleri liberal demokrasiyi yeniden savunarak, mantıksal olarak kendisini Afrika bölgesindeki pek çok başıboş demokrasiyi savunmaya adamış oluyor. Eğer bir zamanlar Afrika diplomasisi "falanca kişi diktatör olabilir ama en azından bizim diktatörümüzdür" şeklindeki alaycı söylemle yönlendiriliyorsa, bundan böyle yeni mesaj "falanca kusurlu bir demokrat olabilir ama en azından demokrat olmaya çalışıyor" şeklinde olmalı. ABD; Gana, Nijerya, Senegal gibi ülkelerdeki kusurlu rejimlere destek verirken, müttefiklerini baskı altına almaya kararlı olsa da aralarında hiçbir şekilde mükemmellik aramadığını göstermeyi hedeflemeli. Her halükarda, uyum sağlama kabiliyeti, er ya da geç Rus ve Çin maskaralıklarından bıkacak olan bazı yol değiştirmiş rejimlerle istişare için arka kapıyı açık bırakmayı da içermeli.

Doğrusunu söylemek gerekirse, Afrika hakkında ya da Afrika'da karar vermesi gereken tek tarafın Washington olmadığını vurgulamakta fayda var. Fransa, İngiltere ve Batı koalisyonunun diğer kilit üyeleri gibi ABD de bireysel özgürlük, ifade özgürlüğü, basın özgürlüğü, anayasal hükümet ve siyasi hoşgörü gibi liberal değerlerin sağlamlığı ve evrenselliği konusunda şüphelerin arttığı bir dönemde bir samimiyet sınavıyla karşı karşıya. Amerika Birleşik Devletleri bu ülkelerle birlikte çalışarak liberal demokrasinin bayrağını hiç çekinmeden yükseltmeli.

Kaybedecek hiçbir şeyi yok ve kazanacak çok şeyi var.

National Interest'te yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.