ABD Ulusal Güvenlik Danışmanı Jake Sullivan Haziran ayında yaptığı bir açıklamada Çin'in nükleer kabiliyetine, Rusya'nın yeni nükleer yetenekler geliştirmesine ve ABD'nin buna vermeyi planladığı yanıta dikkat çekti. Sullivan'ın sözleri Biden yönetiminin, özellikle de Rusya'nın Şubat ayında iki ülkenin nükleer silahlarını denetim altında tutan son ABD-Rusya anlaşması olan New START'ı askıya almasının ardından, nükleer risklerin arttığı yönündeki değerlendirmesine işaret ediyordu.
Ancak konuşmasında en dikkat çekici olan, Başkan Joe Biden'ın yapmayacağına söz verdiği şeydi: ABD'nin nükleer silahlanmasına karşı bir hamle başlatmak. Sullivan bu noktada kesin konuştu: "Burada açık olmak istiyorum, ABD'nin rakiplerini başarılı bir şekilde caydırmak için nükleer güçlerini rakiplerinin toplamından daha fazla artırmasına gerek yok."
Sullivan'ın açıklaması, bu tür bir yığınak için yapılan çeşitli çağrılara doğrudan bir yanıttı. Nükleer genişlemeyi savunanlar yeni bir ulusal güvenlik sorunu nedeniyle bunu savunuyorlar ve bu da ABD ilk kez Çin ve Rusya gibi iki nükleer rakiple karşı karşıya olması. Çin nükleer cephaneliğini hızla genişletmekte ve kıtalararası menzile sahip balistik füzelerine birden fazla savaş başlığı ekleyerek ve denizaltılara daha uzun menzilli yeni bir füze yerleştirerek kuvvetlerini geliştirmektedir.
Sonuç, Çin'e nükleer strateji dilinde "garantili imha kabiliyeti" olarak bilinen muazzam bir nükleer misilleme kabiliyeti sağlamayı vaat eden bir nükleer güç. Rusya da nükleer enerjiyle çalışan, nükleer silahlı bir sualtı insansız hava aracı gibi yeni sistemlerinin geliştirilmesi de dahil olmak üzere, şu anda modernize etmekte olduğu büyük ve çeşitli nükleer güce sahip.
Meseleleri daha da karmaşık hale getiren, ABD 60 yılı aşkın bir süredir Çin ve Rusya'yı caydırmayı büyük ölçüde birbirinden bağımsız sorunlar olarak görmesi. Ancak bugün, artan yakınlıkları ve ABD ile diğeri arasındaki bir savaşta birinin fırsatçı saldırganlık tehlikesi, her ikisini de aynı anda caydırma zorluğunu artırmıştır.
Çin ile İran neden ittifak içerisinde?
İki nükleer eş sorununun sonuçları üzerine düşünen analistler, ABD'nin yeni ve endişe verici risklerle karşı karşıya kalacağını ve bunları azaltmak için acil önlemler alması gerektiğini savunuyorlar. Foreign Affairs'de yazan Andrew Krepinevich, "Çin'in çok daha az istikrarlı bir paradigma değişimini öngördüğünü, üç kutuplu bir nükleer sistemi" savunmuştur. Diğerleri ise ABD-Çin-Rusya ilişkilerini üç kutuplu problem olarak nitelendirerek, iki kutup arasındaki etkileşimin tanıdık ve düzenli olduğu ancak üç kutbun etkileşiminin kaotik ve öngörülemez olduğu bir fizik benzetmesi yapmıştır.
Bu yılın başlarında Lawrence Livermore Ulusal Laboratuvarı, çoğu ABD hükümetinde geniş deneyime sahip üst düzey nükleer uzmanlar tarafından kaleme alınan ve iki nükleer rakiple karşı karşıya kalındığında yeterli caydırıcılığın ABD'nin çok daha büyük bir nükleer güç konuşlandırmasını gerektirdiği sonucuna varan bir rapor yayınladı. ABD'de uzun yıllar görev yapmış emekli bir ulusal güvenlik yetkilisi olan Franklin Miller, bu gücün bugün 1.550 civarında olan konuşlandırılmış savaş başlığı sayısının 3.000 ila 3.500 arasında olması gerektiğini savunmuştur.
Ancak iki nükleer rakibin varlığının yarattığı tehlikeler büyük ölçüde abartılmaktadır. ABD'nin nükleer gücünü modernize etme çabaları mantıklı bir yatırım olsa da nükleer cephaneliğinin toplam boyutunu artırmak ya da yeni nükleer yetenekler geliştirmek mantıklı olmayacaktır. Bu tür hamleler, en zorlu senaryolarda bile ülkenin hem Rusya'yı hem de Çin'i caydırma kabiliyetini artırmayacaktır. Rusya ve Çin, ABD'nin nükleer kuvvetlerine eşzamanlı olarak büyük ölçekli nükleer saldırılar düzenlese dahi ABD hayatta kalan nükleer silahlarını kullanarak her iki ülkeye de büyük zararlar verebilir; her iki ülke de ABD'nin tek rakibiymiş gibi zarar görür. Çin'in büyük ve yüksek kabiliyetli bir nükleer güce sahip olması yeni jeopolitik tehlikeler yaratabilir, ancak bunların hiçbiri ABD'nin nükleer gücünü genişletmekle ortadan kalkmayacaktır.
İki nükleer rakibin meydan okumasına yanıt olarak ABD'nin nükleer gücünü genişletmek, ABD'nin güvenliğini artırmak yerine muhtemelen azaltacaktır. Halihazırda ABD'nin nükleer stratejisi, bir düşmanın nükleer gücünü henüz fırlatılmadan ve ABD'ye zarar vermeden önce, önleyici olarak vurma seçeneğini içermektedir. Bu yaklaşım, bir yerine iki nükleer rakiple karşı karşıya kalındığında çok daha büyük kuvvet gereksinimleri doğurmaktadır. Aslında, neredeyse kesin olarak üç yönlü bir silahlanma yarışına yol açacak, kaynakları diğer savunma ihtiyaçlarından uzaklaştıracak, Çin ve Rusya ile gerilimi artırarak nükleerleşebilecek bir kriz veya çatışma riskini artıracaktır. Bu senaryoda Pekin ya da Moskova, ABD'nin kendi güçlerine saldırmayı planladığı korkusuyla nükleer eşiği de aşabilir.
Nükleer strateji konusundaki anlaşmazlığın temelinde iki nükleer rakibin yarattığı tehlikeler konusundaki anlaşmazlık yatmaktadır. Düşmanın nükleer güçlerini hedef almaya odaklanan bir stratejinin aksine, caydırıcılığı düşman tarafın halkına zarar verme yeteneği açısından anlayan bir strateji, iki nükleer rakibin bir taneden daha büyük bir sorun teşkil etmediği sonucuna götürür. Amerika Birleşik Devletleri hem Çin'e hem de Rusya'ya yıkıcı hasar verebilecek büyüklüğe sahip bir nükleer güce sahip olduğu sürece bu gücü artırmaya ihtiyaç duymayacaktır.
Sullivan, iki nükleer rakibe karşı güç ve hasar sınırlama kabiliyetlerini sürdürmek için ABD'nin nükleer kabiliyetini artırmadan vazgeçme fikrinde haklıydı. Ancak Biden yönetimi yeni bir silahlanma yarışını önleme hedefine ulaşmak istiyorsa, ABD nükleer stratejisini yeniden gözden geçirmeli ve köklü değişiklikler yapmalı ya da silahlanma yarışı ve hatta bir nükleer savaş felaketi olasılığını artırmalıdır.
Nükleer strateji tartışması
Amerika Birleşik Devletleri'nin hasımlarının nükleer güçlerini ve bunların komuta ve kontrol altyapısını hedef almayı planlayıp planlamaması gerektiği konusundaki tartışma -karşı güç hedeflemesi olarak bilinen bir yaklaşım- neredeyse nükleer çağın kendisi kadar eskidir. Yüzlerce kitap ve makale bu stratejiyi savunmuş ya da eleştirmiştir. Her ne kadar yetkililer ABD'nin nükleer stratejisinin bir düşmanı yok etmekle tehdit ederek caydırmak üzere tasarlandığını ifade etseler de ABD uzun zamandır mevcut nükleer savaş başlıklarının çoğunu bu tür karşı güç hedeflemelerine ayırarak bir nükleer savaşta uğrayacağı zararı sınırlamayı amaçlamaktadır.
Soğuk Savaş sonrası dönemin büyük bölümünde ABD, nükleer stratejisinin bu unsurunu açıkça kabul etmemiştir. Ancak 2013 yılında Savunma Bakanlığı ABD'nin "potansiyel düşmanlara karşı önemli karşı güç kabiliyetlerini muhafaza edeceğini" resmen açıkladı. Daha yakın bir zamanda, bir dizi Savunma Bakanlığı raporu ABD'nin "herhangi bir çatışmayı mümkün olan en düşük hasar seviyesinde sonlandırmayı" hedefleyeceğini açıkça ilan etti. İki nükleer rakibin varlığının yarattığı zorluğu anlamak, hasar sınırlamasının ve dolayısıyla karşı güç hedeflemesinin mantığına ilişkin bu klasik tartışmayı yeniden gözden geçirmeyi gerektirmektedir.
Karşı güç stratejisinin mantığı birçok açıdan geleneksel askeri stratejinin mantığıyla paralellik göstermektedir. Bir devlet savaşı kazanmak ve kendini korumak için düşmanının nükleer güçlerini hedef alır. Karşı güç yaklaşımını savunanlar, topyekun bir savaşta devleti korumanın yanı sıra, barış zamanında, konvansiyonel bir savaş sırasında ve sınırlı bir nükleer değişim sırasında devletin caydırıcılığının artacağını, çünkü düşmanın kendini koruma yeteneğine güvenen bir devletin gerginliği tırmandırma riskini almaya daha istekli olacağına inanacağını iddia etmektedir.
Karşı güç stratejisiyle ilgili temel sorun uygulanabilirliktir: ABD'nin düşmanın nükleer kuvvetlerine önleyici saldırıları, nükleer bir rakibin verebileceği zararı anlamlı bir şekilde sınırlayacak kadar etkili olmayacaktır. ABD şehirleri ve altyapısı üzerinde 50 ila 100 savaş başlığı patlatabilecek bir düşman, ABD'yi işleyen bir toplum olarak yok etmeye yetecek zarardan fazlasını verebilir. Çin'in nükleer modernizasyonu, kuvvetlerinin büyüklüğü ve beka kabiliyetindeki artışlar ve nükleer komuta ve kontrol sisteminin karmaşıklığındaki ilerlemeler de dahil olmak üzere, Pekin'in tam ölçekli bir ABD karşı saldırısının ardından bile bu kabiliyete sahip olmasını sağlayacaktır. Rusya zaten uzun zamandır böyle bir kabiliyete sahipti.
Son yıllarda birçok analist, teknolojik gelişmelerin dünyanın dört bir yanındaki nükleer cephanelikleri çok daha savunmasız hale getirdiğini savunarak ve Çin'in tepkisinin ABD'nin hasar sınırlama kabiliyetlerini dengeleyecek kadar etkili olmayacağını öne sürerek, karşı güç stratejisinin uygulanabilirliği hakkındaki bu kötümser sonuca itiraz etmişlerdir. Bu eleştiri ikna edici değildir. Bazı teknolojik gelişmelerin yüksek kabiliyetli devletlerin karşıt nükleer varlıkları bulma ve hedef alma becerilerini geliştirdiği doğrudur. Örneğin, küçük uydular ve yapay zeka algoritmaları füzeleri tespit ve takip etmek için geniş bir uzay tabanlı radar ağı kullanma imkanı sağlamaktadır.
Ancak düşmanların bu tür hamlelere karşılık vermesi de muhtemeldir. Bu etki-tepki rekabetinde, düşmanlar füze tuzakları, radar tespitinden kaçabilen gizli füzeler ve uydu karıştırıcılar ve anti-uydu silahları gibi karşı uzay ekipmanları kullanarak karşı güç sağlayan teknolojileri neredeyse yenebilecek seviyededirler. Bu tür yeniliklerin uzun bir geçmişi vardır. Örneğin Sovyetler Birliği 1980'lerde ABD'nin taşınabilir füzelerini takip edebileceği ihtimalinden endişe duymaya başladığında, her yerde bulunan ticari bir kamyondan neredeyse ayırt edilemeyen bir füze fırlatıcı geliştirmiştir. Dahası, nükleer cephaneliğinin bekası konusunda endişe duyan iyi kaynaklara sahip bir devletin elinde her zaman basit bir seçenek vardır, o da daha fazla nükleer silah üretmektir. Çin'in "garantili imha" kabiliyeti edinme konusundaki kararlılığı göz önüne alındığında, ABD Çin'in etkili bir şekilde karşılık vermesini beklemelidir. Rusya Çin'den daha fakir olabilir, ancak nükleer güçlerinin gelecekte konvansiyonel zayıflığını telafi etmede daha büyük bir rol oynaması muhtemel olduğundan, Moskova da bu güçlere daha fazla yatırım sağlayabilir ve sağlayacaktır da.
Karşı güç yaklaşımının uygulanamazlığı göz önüne alındığında, mantıklı alternatif, düşman toplumuna ve altyapısına zarar vermek veya tamamen yok etmekle tehdit ederek düşmanları ABD'ye veya müttefiklerine saldırmamaya ikna etmek için tasarlanmış bir caydırıcılık stratejisidir.
Bu stratejiye göre Washington, düşmanın nükleer kuvvetlerine saldırmayı planlamayacaktır çünkü bunu yapmak ABD'yi anlamlı bir şekilde korumayacaktır. Bunun yerine Washington, enerji ve iletişim sistemleri, limanlar ve ulaşım noktaları da dahil olmak üzere hasmının ekonomik ve endüstriyel altyapısını hedef alacaktır. Bu stratejinin tek bir topyekun saldırı tehdidinden oluşmasına gerek yoktur ve olmamalıdır da. ABD, hasmını gösteri amaçlı patlamalardan, sınırlı sivil kayıplara yol açacak izole altyapı hedeflerine yönelik küçük saldırılara ve toplumsal yıkıma yol açacak büyük saldırılara kadar uzanan bir dizi nükleer saldırıyla tehdit edebilir.
Bu alternatif mantığa göre, ülkelerin nükleer güçlerinin göreceli büyüklüğü önemsizdir. Caydırıcılık için önemli olan tek şey misilleme kabiliyetlerinin mutlak büyüklüğü ve hasar verme yeteneğidir. Parite -eşit büyüklükte kuvvetler- gereksizdir. Düşmanların her biri büyük bir imha kabiliyetine sahip olduklarında, nükleer güçlerini genişletmeleri veya yeni kabiliyetler edinmeleri daha etkili bir caydırıcılık sağlamayacaktır. Eşitlik, silah kontrol anlaşmalarının adil görünmesini sağlayarak veya bir devletin kuvvetlerinin yeterliliğini ima ederek siyasi bir göz boyama olabilir, ancak bunun stratejik veya caydırıcı bir mantığı yoktur.
Karşı güç stratejilerinin savunucuları bu argümana bir dizi yanıt sunmaktadır. Günümüzde en yaygın eleştiri, karşı güç hedeflemesinin aksine, -toplumu hedef alacak şekilde- altyapı hedeflemesinin ahlaka aykırı olduğu ve insanların acı çekmesini ve sivillerin hayatını kaybetmesini en aza indirmeyi amaçlayan silahlı çatışma hukukunu ihlal ettiği yönündedir. Bu argüman iki nedenden dolayı başarısız olmaktadır:
Birincisi, uygulamada karşı güç saldırıları da aynı şekilde büyük sivil kayıplara yol açacaktır, çünkü sadece füze silolarına ve komuta sığınaklarına yönelik nükleer saldırılardan kaynaklanan serpinti geniş bir alana yayılmayacaktır belki ancak bazı nükleer güç merkezleri büyük nüfus merkezlerinin yakınında yer almaktadır. Aslında bazı komuta-kontrol ve yönetim tesisleri büyük şehirlerde bulunmaktadır, örneğin Rusya'nın Ulusal Savunma Kontrol Merkezi Moskova'nın merkezinde, Kremlin'den çok da uzak olmayan bir yerde bulunmaktadır. Nitekim yakın zamanda dört eski ABD hükümet yetkilisi, karşı kuvvet hedeflemesini savunurken, ABD'nin bir düşmanın liderlerini "askeri güçlerinden, siyasi kontrollerinden ve muhtemelen kendi hayatlarından" mahrum bırakabilmesi gerektiğini ileri sürmüşlerdir ki bu hedefe, şehirlerin içinde ve çevresinde bulunan çok sayıda hedefe nükleer silah fırlatmadan ulaşılamaz.
Dahası, 2009 gibi yakın bir tarihte, ABD'nin nükleer hedefleri arasında, muhtemelen enerji santralleri ve limanlar gibi sanayi tesislerini de içeren, düşmanın savaşı destekleyen altyapısının da bulunduğu biliniyordu. ABD muhtemelen bu tür altyapıyı hedef alma stratejisini sürdürmektedir; mevcut ABD doktrini dolaylı olarak "savaşı destekleyen" veya "savaşı sürdüren" nesnelere saldırı yapılmasına izin vermektedir ve ABD'nin nükleer genişlemesinin etkili destekçileri bir düşmanın "savaşı sürdürmek için endüstriyel potansiyelini" yok etme ihtiyacını savunmuşlardır.
Kısacası, kapsamlı bir karşı güç saldırısının yol açacağı toplumsal hasar, altyapıya yönelik saldırıların yol açacağından önemli ölçüde daha az yıkıcı olmayacaktır. Bu nedenle nükleer strateji tartışmasının yürütüldüğü terimler olan "karşı güç" ve "karşı değer" kavramları, nükleer savaş sonuçlarında gerçekte meydana gelebilecek olandan çok daha büyük bir fark anlamına gelebilir.
İkinci olarak, uluslararası insancıl hukukun ABD'nin nükleer stratejisine rehberlik etmesine izin vermek aslında bir nükleer savaşı daha olası hale getirebilir. Bir devletin kendi sivillerinin hayatını kurtarmayı amaçlayan karşı güç saldırıları, uluslararası insancıl hukukla potansiyel olarak tutarlı olan birkaç nükleer operasyon türünden biridir. Bununla birlikte böyle bir strateji altında, bir düşmanın ABD'nin önleyici saldırılar başlatacağına inanma olasılığı çok daha yüksek olacaktır.
Karşı güç hedeflemesi lehine bir başka argüman da bunun ABD'nin hayatını kurtarabileceğidir. Düşman kesin imha kabiliyetine sahip olsa bile, hasarlı bir kuvvetle her şeyi imha edemez. Bu nedenle ABD'nin karşı kuvvet saldırıları, ABD'nin kesinlikle maruz kalacağı yıkıcı hasara rağmen kayıpları azaltabilir. Ancak karşı güç saldırıları bazı insanları kurtarsa bile, dumanlar saçan bir harabede yaşayacak olan bu insanlar muhtemelen ölmüş olmayı temenni edeceklerdir.
Bir başka etkili argüman da karşı güç hedeflemesi olmadan ABD'nin elinde daha dar bir nükleer seçenek yelpazesi olmasıdır. Geniş bir seçenek yelpazesi ABD'nin nükleer tehditlerinin inandırıcılığını artırmayı ve ABD her zaman nükleer silahlarını artırabileceğinden düşmanın itidal güdülerini korumayı amaçlamaktadır. Gerçekten de ABD sınırlı saldırılar düzenleme seçeneğine sahip olmalıdır, ancak bu saldırılar karşı güç saldırılarını içermemelidir. İzole edilmiş bir endüstriyel hedefe yönelik küçük bir saldırı, küçük bir karşı güç saldırısı gibi, nispeten az hasar verecektir, ancak nükleer silah kullanımının hasarı sınırlamak ve böylece savaşı kazanmak için karşıt güçleri yok etmek değil, bedel ödeterek pazarlık yapmakla ilgili olduğunu vurgulayarak daha net bir mesaj gönderecektir.
Böylelikle, silahsızlandırılacağı korkusuyla savaşı tırmandırmak isteyen bir düşmanın üzerindeki baskı da azaltılmış olacaktır. ABD, rakibin nükleer güçlerini ya da komuta-kontrol sistemlerini hedef almaksızın tam bir zorlayıcı nükleer seçenekler yelpazesine sahip olabilir.
Üçlü silahlanma yarışından nasıl kaçılır?
İki nükleer rakibin varlığının yarattığı zorluk kısmen politiktir. Eğer Çin ve Rusya arasındaki ilişkiler bazı ABD'li gözlemcilerin korktuğu kadar iyi olursa, Washington'un bu iki ülkeyle aynı anda savaşmak zorunda kalması mümkündür. Aynı derecede endişe verici başka olasılıklar da var, bu düşmanlardan birinin dahil olduğu bir nükleer savaşın ardından diğerinin de dahil olacağı bir nükleer savaş.
Bu olasılıkları planlamanın ABD için yeni nükleer gereksinimler yaratıp yaratmayacağı nükleer strateji seçimine bağlıdır. Karşı kuvvet yaklaşımı ABD kuvvetlerinde önemli geliştirmeler gerektirecektir. Rusya'daki stratejik nükleer hedefleri vurabilecek büyüklükte olan mevcut ABD nükleer gücü, tek bir saldırıda Çin'deki benzer sayıda stratejik nükleer hedefi de vuramayacak kadar yetersiz kalacaktır. Hem Rusya'nın hem de Çin'in silolarını, taşınabilir füzelerini, stratejik hava üslerini, denizaltı limanlarını, komuta-kontrol sistemlerini ve üst düzey liderlerini barındırabilecek tesisleri hedef almak için çok daha büyük bir ABD nükleer gücü gerekecektir.
Taşınabilir füzelerin ortaya çıkışı bu sorunu daha da derinleştirmiştir. Bir füze silosunu hedef almanın aksine, tek bir taşınabilir füzeyi hedef almak için çok sayıda ABD savaş başlığı gerekebilir. ABD füzenin yerini tespit edebilse dahi (ki bu mümkün olmayabilir), füze tespit edildikten sonra hareket etmiş olabileceği için yine de etrafı bombalaması gerekecektir. ABD'nin nükleer cephaneliğinin artırılmasına yönelik çağrılar -şu anda depoda bulunan yedek savaş başlıklarının aktif dağıtım sistemlerine yerleştirilmesi- bu tür bir düşünceye dayanmaktadır.
Ancak hem Çin hem de Rusya nükleer güçlerini genişleterek karşılık verebileceklerinden ve muhtemelen vereceklerinden ve bu durumun ABD'nin hedefleme gereksinimlerini karşılamasını engelleyeceğinden, ABD gücünün boyutunu artırmak muhtemelen kendi kendini yenilgiye uğratacaktır. Sonuç, dengeye ulaşmayan bir silahlanma rekabeti olabilir. ABD hem Çin'in hem de Rusya'nın nükleer güçlerini tam olarak hedef alabilseydi, hem Pekin hem de Moskova cephaneliğinin yetersiz olduğu endişesine kapılacaktı.
Çin ve Rusya güçlerini artırarak karşılık verebilirler ki bu da karşı güç hedeflemesi mantığı göz önüne alındığında ABD üzerinde aynı şeyi yapması için baskı yaratacaktır. Sonuç, her üç ülkenin de nükleer güçlerinin istikrarlı bir şekilde genişlemesi ve silahlanma yarışlarının tipik olarak yol açtığı siyasi ilişkilerin zarar görmesi şeklinde olabilir.
Üç yönlü bir silahlanma yarışından çıkmanın açık bir yolu yoktu. Soğuk Savaş'ın ortalarına gelindiğinde Sovyetler Birliği ve Amerika Birleşik Devletleri, iki yönlü bir silahlanma yarışını sona erdirebilmelerine hatta kısmen müzakere edilmiş bir silahlanmayı üstlenebilmelerine katkıda bulunan eşitliğe razı oldular. Ancak üç devlet söz konusu olduğunda, silahların sınırlandırılması için karşılıklı olarak kabul edilebilir bir formül olmayacaktır.
ABD, Çin ve Rusya'nın nükleer cephaneliklerinin toplamı ile eşitliğe razı olabilir. Ancak Çin ve Rusya muhtemelen her birinin ABD'ninkine eşit büyüklükte bir cephaneliğe sahip olmasını talep edecektir. Karşı güç doktrinleri iki nükleer güç arasındaki silahlanma yarışını körükleyebilir. Eğer üç nükleer güç söz konusu ise, herhangi bir silahlanma yarışının daha yoğun olması ve daha uzun sürmesi muhtemeldir.
Bunun tam tersine, altyapıyı hedef alan bir nükleer güç, birden fazla nükleer silahlı düşmanla karşı karşıya kalsa ve bu düşmanlar cephaneliklerini genişletse bile, kuvvetlerini genişletmeye çok az ihtiyaç duyacaktır. ABD, nükleer gücünü genişletmeden, yeni kabiliyetler konuşlandırmadan veya operasyonel uygulamalarını değiştirmeden Çin ve Rusya'ya karşı "garantili misilleme" kabiliyetini ve hedefleme esnekliğini (sınırlı nükleer saldırılar gerçekleştirme kabiliyeti dahil) koruyabilecektir.
Bunun nedeni büyük ölçüde ABD nükleer gücünün halihazırda büyük miktarda yüksek yıkıcı potansiyel içermesidir. ABD'nin 14 Ohio sınıfı denizaltısının her biri 20 balistik füze taşımaktadır ve her füze neredeyse tamamı 90 kiloton ya da 455 kiloton gücünde olan sekiz savaş başlığı taşımaktadır. Ortalama 90 savaş başlığı taşıyan tipik bir denizaltı, "garantili imha" için gereken düzeyde hasar verme kabiliyetine sahiptir. Ve ABD'nin denizde genellikle sekiz ila on arasında balistik füze denizaltısı vardır (Karadan atılan 400 kıtalararası balistik füze ve nükleer görevler için mevcut 66 bombardıman uçağından bahsetmiyorum bile.)
Bu kabiliyetler göz önüne alındığında, altyapıyı hedef alan bir plan kapsamında ABD, nükleer gücünü artırması ve silahlanma yarışına girmesi gerekmeden Rusya ve Çin'i aynı anda caydıracaktır.
İki nükleer rakibin yeni kuvvet gereksinimleri yaratmaması, altyapı hedeflemesini seçmek için tek başına bir argüman değildir. ABD bunu yapmalıdır çünkü caydırıcılık mantığı ikna edicidir ve karşı kuvvet doktrininin yarattığı riskler (bir krizin erken safhalarında nükleer savaşı tırmandırmaya yönelik teşvikler ve bir silahlanma yarışının yaratacağı siyasi gerginlikler de dahil olmak üzere) daha büyüktür.
Altyapı hedefleme doktrininin temelinde yatan mantık, karşı kuvvet yaklaşımının temelinde yatan mantıktan çok daha güçlüdür. Sonuç olarak, iki nükleer rakibin ortaya çıkması ABD'nin daha büyük veya daha sofistike kuvvetler konuşlandırmasını gerektirmemeli, bu da nükleer silahlanma yarışının yoğunlaşması yönündeki baskıyı azaltacaktır. Bu da iyi bir haberdir.
Kötü haber ise ABD'nin karşı kuvvet doktrinine bağlı olması ve Biden yönetiminin yeni bir silahlanma yarışını önleme hedefine rağmen bunu değiştirme eğilimi göstermemesidir. Sonuç olarak, ABD'nin iki nükleer rakibinin yarattığı tehlikeyi büyük ölçüde abartması ve bu tehlikeleri artıran politikalar izleyerek aşırı tepki vermesi muhtemeldir.
Elbette ABD'nin iki nükleer rakiple karşı karşıya olduğu bir dünya yeni riskleri de beraberinde getirebilir. Hem Pekin hem de Moskova ile eş zamanlı kriz olasılığı, yanlış anlaşılma ve istenmeyen gerilimler için yeni fırsatlar yaratabilir. ABD, Çin ile yoğunlaşan bir çatışmaya hazırlanmak için nükleer güçlerini yüksek alarm durumuna geçirirse, Rusya ABD'nin kendisine saldırmaya hazırlandığını düşünebilir ve ABD'nin daha ileri adımlar atmasını talep edecek şekilde karşılık verebilir. Bu olasılıklar ne kadar ihtimal dışı olsa da, yine de iki nükleer rakibin ortaya çıkmasının yeni komplikasyonlar ve tehlikeler yaratacağını doğrulamaktadır.
Önemli olan nokta, bu tehlikeleri azaltmak için kilit yaklaşımın, hem barış hem de kriz dönemlerinde iletişim de dahil olmak üzere diplomasi olacağıdır. ABD'nin nükleer cephaneliğini genişletmesi Rusya ve Çin'in yarattığı nükleer tehditleri hafifletmeyecek, hatta daha da şiddetlendirebilecektir.
ABD, iki nükleer rakibinin meydan okumasına yanıt vermeden önce, hangi nükleer stratejinin kendisine ve müttefiklerine yönelik nükleer olmayan saldırganlığı önleme, nükleer savaştan kaçınma ve nükleer savaş meydana gelirse yıkıcı bir tırmanmadan kaçınma hedeflerine en iyi şekilde ulaşabileceği sorusunu yeniden gözden geçirmelidir.
İki nükleer rakibin ortaya çıkmasının yarattığı yaygın endişe, bu yeniden değerlendirme için bir pencere açmaktadır. Şimdi, belki de her zamankinden daha fazla olacak şekilde ABD'nin karşı kuvvet hedeflemesini altyapı hedeflemesi lehine terk ederek nükleer doktrinini değiştirmesi gerekiyor. Bunu yapmak, ABD'nin Çin'in ikinci bir nükleer rakip olarak ortaya çıkmasına aşırı tepki vermekten, gereksiz ve beyhude bir silahlanma yarışı yaratmaktan ve nükleer savaş olasılığını artırmaktan kaçınmasını sağlayacaktır.
Charles L. Glaser, James M. Acton ve Steve Fetter tarafından kaleme alınan ve Foreign Affairs'te yayınlanan bu analiz Mepa News okurları için tercüme edilmiştir.
Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.