Geçtiğimiz haftayı Gazze'de geçirdim ve burada korkunç bir durumun giderek felakete dönüştüğüne tanık oldum.
Güneydeki bir sığınma merkezini ziyaret ederken, annesi hayatını kaybetmiş ve enkaz altında kalmış küçük bebekleri için süt bulmaya çalışan yerinden edilmiş bir aileyle tanıştım. Bir tuvalet için yüzlerce kişiyle birlikte kuyruğa giren çocuklarla tanıştım. Kendilerinin de sığındığı bir barınakta yardım sağlamak için kahramanca çalışan meslektaşlarımla tanıştım. Bu anlatılmamış acı hikayeler, 1.8 milyon insanın -nüfusun neredeyse yüzde 80'i- evsiz kaldığı ve bulabildikleri her yere sığınmaya çalıştığı Gazze'de ne yazık ki olağan bir durum haline geldi.
Çatışmalara verilen yedi günlük ara ailelerin biraz olsun rahatlamasını, yiyecek bulmalarını, sevdiklerini aramalarını ve acımasız bombardımanlara biraz ara vermelerini sağladı. Ancak bu kısa sürdü.
Yardımseverler olarak, daha fazla kamyon getirmek, hala kuzeyde bulunan yüz binlerce insana kritik malzemeleri ulaştırmak ve sığınaklara sığınan çocuklara ve ailelerine dağıtım yapmak için yorulmadan çalıştık. Yine de bu, hayat kurtarıcı yardıma ihtiyaç duyan 2,3 milyon insanın ihtiyaçlarını karşılamak için çok yetersizdi.
Cuma sabahı erken saatlerde duraklamanın sona erdiği haberi yayıldığında, kesin bir ateşkes umutları umutsuzluğa dönüştü. Ambulanslar bir kez daha yaralıları hastaneye taşıyor ve zaten yerinden edilmiş ailelere bir kez daha taşınmaları emrediliyordu.
Kendilerini barındıramayan bölgelere taşınmaları.
Su ve kanalizasyon, barınak veya temel hizmetlere erişim gibi yeterli altyapıya sahip olmayan bölgelere taşınmak.
Hava saldırıları, bombardıman ve çatışmalar devam ederken taşınmak. Yaşlılar, hastalar ya da engellilerle seyahat etmenin neredeyse imkansız olduğu, çok ağır hasar görmüş ve yıkılmış binaların enkazıyla dolu yollardan geçmek.
Güvenli olmayan bölgelere gitmek için. Çünkü gerçek şu ki Gazze'de hiçbir yer güvenli değil.
İsrail'in verdiği taşınma emirleri, ailelerin güvenliğini ve hayatta kalmasını sağlamaktan ziyade, onlara başka bir yerde, başka bir şekilde ölme seçeneği sunuyor. Gazze'de geçirdiğim süre boyunca gördüklerim ve duyduklarım, orada "güvenli bölge" diye bir şey olmadığına dair inancımı doğruladı.
Ayrıca bir halkı zorla yerinden etmek uluslararası insancıl hukuka da aykırıdır.
Küçük bir çocuk neler olduğunu anlamayabilir ama etrafındaki yıkımı görür. Evlerinin, okullarının ve topluluklarının ne zaman yıkıldığını görürler. Etraflarında olup biten her şeyi, hava saldırılarını, yardım çığlıklarını duyarlar. Ve dehşeti, güvensizliği ve çaresizliği hissederler.
İnsani Yardım Kuruluşları, başta çocuklar olmak üzere tüm sivillerin haklarını korumak ve yaşamlarını sürdürmelerini sağlamak için ellerinden geleni yapmaya kararlıdır. En savunmasız olanları ve insanlığı korumak için insani ilkeler bize rehberlik etmektedir. Han Yunus gibi güney şehirlerinde askeri operasyonların genişletilmesinin çocuklar için feci insani sonuçları olacaktır ve bu durum işimizi yapmamızı engelleyen mevcut kısıtlamalar ve engellerle daha da artacaktır.
Gazze'de yaşanan dehşete seyirci kalamayız. Uluslararası toplum, tanık olduğumuz ihlalleri önlemek üzere tasarlanmış olan küresel kurallara dayalı düzene, uluslararası hukuka riayet etmelidir.
Yapılacak tek bir doğru şey var: Tüm sivilleri korumak için kesin bir ateşkes sağlamak ve Gazze'deki tüm çocuklara yardım ulaştırmak için insani yardım çalışanlarına sınırsız geçiş hakkı tanımak. Bunu yapmamamız, bölgedeki tüm çocukların hayatları, umutları ve gelecekleri aleyhine olacak ve onları sürekli bir şiddet döngüsü içinde kalmaya mahkum edecektir.
Al Jazeera için kaleme alınan bu görüş yazısı Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Yazıda yer alan ifadeler Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.