Soğuk Savaş sonrası dönem, 1990'ların başında, küresel barışa dair parlak öngörülerle başladı. Otuz yıl sonra ise küresel savaş risklerinin artmasıyla sona eriyor. Bugün Avrupa, nesiller boyunca yaşadığı en yıkıcı askeri çatışmayı yaşıyor. İsrail ve Hamas arasındaki acımasız mücadele Orta Doğu'da şiddet ve istikrarsızlık tohumları ekiyor. Neyse ki Doğu Asya savaşta değil. Ancak Çin'in komşularını zorlaması ve tarihi bir hızla askeri güç yığması nedeniyle tam olarak barışçıl da değil. Eğer pek çok Amerikalı dünyanın şiddetli ve birbirine kenetlenmiş çatışmalarla harap olmaya ne kadar yakın olduğunun farkında değilse, belki de bunun nedeni son küresel savaşın nasıl ortaya çıktığını unutmuş olmalarıdır.

Amerikalılar küresel savaşı düşündüklerinde genellikle İkinci Dünya Savaşı'nı ya da savaşın Japonya'nın Aralık 1941'de Pearl Harbor'a saldırmasıyla başlayan kısmını akıllarına getirirler. Bu saldırıdan ve Adolf Hitler'in ABD'ye karşı savaş ilan etmesinden sonra çatışma, küresel bir savaş alanında rakip ittifaklar arasında tek ve her şeyi kapsayan bir mücadele haline geldi. Ancak İkinci Dünya Savaşı, Avrupa'dan Asya-Pasifik'e kadar uzanan kilit bölgelerdeki üstünlük için birbiriyle gevşek bir şekilde bağlantılı üç çekişme olarak başladı ve bu çekişmeler sonunda doruğa ulaştı ve küresel olarak yıkıcı şekillerde birleşti. Bu dönemin tarihi, savaşın parçaladığı bir dünyada stratejik karşılıklı bağımlılığın karanlık yönlerini ortaya koymaktadır. Aynı zamanda Washington'un şu anda karşı karşıya olduğu durumla rahatsız edici paralellikler göstermektedir.

Amerika Birleşik Devletleri, İkinci Dünya Savaşı sırasında olduğu gibi resmi bir düşman ittifakıyla karşı karşıya değil. Muhtemelen otokratik güçlerin Avrasya'nın büyük bir bölümünü ve kıyı bölgelerini ele geçirdiği bir senaryonun tekrarına tanık olmayacak. Ancak Doğu Avrupa ve Orta Doğu'daki savaşların halihazırda sürdüğü ve revizyonist devletler arasındaki bağların daha da belirginleştiği bir ortamda, yoğun ve birbiriyle ilişkili bölgesel mücadelelerin uluslararası sistemi alt üst ettiği ve 1945'ten bu yana görülmemiş bir küresel güvenlik krizine yol açtığı bir başka korkunç senaryoyu hayata geçirmek için tartışmalı Batı Pasifik'te bir çatışma yaşanması yeterli olacaktır. Risk altındaki bir dünya savaş halindeki bir dünyaya dönüşebilir. Ve Amerika Birleşik Devletleri bu meydan okumaya uzaktan yakından hazır değil.

Savaş ve hatırlatma

Dünya Savaşı'na ilişkin Amerikan anıları, ABD tecrübesinin iki benzersiz yönüyle silinmez bir şekilde damgalanmıştır. Birincisi, Amerika Birleşik Devletleri savaşa çok geç girmiştir. -Hitler'in Polonya'yı işgal ederek Avrupa'yı sarsmasından iki yıldan fazla bir süre sonra ve Japonya'nın Çin'i işgal ederek Pasifik Savaşı'nı başlatmasından dört yıldan fazla bir süre sonra.- İkinci olarak, Amerika Birleşik Devletleri her iki alanda da aynı anda savaşa katıldı. Böylece İkinci Dünya Savaşı, ABD'nin savaşa girdiği andan itibaren küreselleşti; Aralık 1941'den itibaren çatışma, çok kıtalı bir koalisyon olan Büyük İttifak'ın, çok kıtalı bir başka koalisyon olan Mihver'le birden fazla cephede savaşmasını içeriyordu. (Bunun istisnası, Sovyetler Birliği'nin 1941'den 1945'e kadar Japonya ile barış içinde kalmasıydı). Bu tam anlamıyla, en geniş kapsamlı bir dünya savaşıydı. Yine de tarihin en korkunç çatışması bu şekilde başlamadı.

İkinci Dünya Savaşı üç bölgesel krizin bir araya gelmesiyle ortaya çıktı: Japonya'nın Çin'e ve Asya-Pasifik'e saldırması; İtalya'nın Afrika ve Akdeniz'de imparatorluk kurma çabası; ve Almanya'nın Avrupa ve ötesinde hegemonya kurma çabası. Bazı açılardan bu krizlerin birbiriyle bağlantısı vardı. Her biri zorlama ve şiddete eğilimli otokratik bir rejimin eseriydi. Her biri küresel olarak önemli bir bölgede hakimiyet kurma çabasını içeriyordu. Her biri, ABD Başkanı Franklin Roosevelt'in 1937'de yayılan "dünya kanunsuzluğu salgını" olarak adlandırdığı şeye katkıda bulundu. Yine de bu, başından beri entegre bir mega çatışma değildi.

Faşist güçlerin başlangıçta liberal olmayan bir yönetim ve statükoyu yıkma arzusu dışında çok az ortak noktası vardı. Aslında, faşist ideolojiyi saran vahşi ırkçılık bu grubun uyumuna karşı işleyebilirdi: Hitler bir keresinde Japonları "cilalı yarı maymunlar" olarak aşağılamıştı. Her ne kadar bu ülkeler 1936'dan itibaren birbiriyle örtüşen bir dizi güvenlik anlaşması imzalamış olsalar da, 1930'ların sonlarına kadar müttefik oldukları kadar rakiptiler de. Hitler Almanya'sı ve Başbakan Benito Mussolini İtalya'sı 1934'te Avusturya ve 1935'te Etiyopya krizlerinde karşı karşıya geldi. Almanya 1938 gibi geç bir tarihte, Japonya'ya karşı hayatta kalma savaşında Çin'i destekliyordu; ertesi yıl, o sırada Asya'da Tokyo'ya karşı ilan edilmemiş bir çatışmaya giren Sovyetler Birliği ile zımni bir ittifak imzaladı. (Moskova ve Tokyo daha sonra Nisan 1941'de bir saldırmazlık paktı imzaladı ve bu pakt 1945'e kadar yürürlükte kaldı). Bugün kulağa tanıdık gelebilecek faktörler nedeniyle bölgesel krizler ancak yavaş yavaş birleşti ve rakip koalisyonlar bir araya geldi.

İlk olarak, özel -ve bazen birbiriyle çelişen- amaçları ne olursa olsun, faşist güçlerin daha temel bir amaç benzerliği vardı. Hepsi de "sahip olmayan" güçlerin acımasız taktiklerle geniş imparatorluklar kurduğu ve acımasız rejimlerin hor gördükleri çökmekte olan demokrasileri aştığı, dramatik bir şekilde dönüşmüş bir küresel düzen arayışındaydı. "Demokrasi ve totalitarizm arasındaki savaşta" diyordu Japonya Dışişleri Bakanı 1940 yılında, "ikincisi ... şüphesiz kazanacak ve dünyayı kontrol edecektir." Dünyanın otokrasileri arasında temel bir jeopolitik ve ideolojik dayanışma vardı ve bu da onları -ve ektikleri çatışmaları- zaman içinde birbirine daha da yaklaştırdı.

İkinci olarak, bir bölgedeki istikrarsızlık başka bir bölgedeki istikrarsızlığı daha da kötüleştirdiğinden, dünya ters bir karşılıklı bağımlılık biçimi geliştirdi. İtalya'nın 1935'te Etiyopya'ya saldırması, Milletler Cemiyeti'ni küçük düşürerek ve saldırganlığın bedelinin ödenebileceğini göstererek, Hitler'in 1936'da Rhineland'ı yeniden askerileştirmesinin yolunu açtı. Almanya daha sonra 1940'ta Fransa'yı ezerek, Birleşik Krallık'ı uçurumun kenarına getirdi ve bu da Japonya'nın Güneydoğu Asya'ya yayılması için altın bir fırsat oldu. Belirli taktikler de tiyatrodan tiyatroya taşındı; örneğin İtalyan kuvvetlerinin Etiyopya'da uyguladığı hava terörü, Alman kuvvetlerinin İspanya'da ve Japon kuvvetlerinin Çin'de uyguladığı terörün habercisiydi. En önemlisi, mevcut düzene yönelik meydan okumaların çokluğu düzeni savunanların kafasını karıştırmış ve zayıflatmıştır: Birleşik Krallık 1938'de Avusturya ve Çekoslovakya krizlerinde Hitler'e karşı dikkatli davranmak zorunda kalmıştır çünkü Japonya Asya'daki emperyal varlıklarını tehdit etmekteydi ve Akdeniz'deki yaşam hatları İtalya'ya karşı savunmasızdı.

Bu iki faktör üçüncü bir faktöre daha katkıda bulundu: Aşırı saldırganlık programları dünyayı kutuplaştırdı ve rakip kamplara böldü. 1930'ların sonlarında Almanya ve İtalya, kendi hedeflerini engellemeye çalışabilecek Batı demokrasilerine karşı ortak koruma için bir araya geldi. 1940 yılında Japonya, ABD'yi Asya'daki genişlemesine müdahale etmekten caydırmak umuduyla partiye katıldı. Üç ülke, çok sayıda ve birbirini güçlendiren bölgesel revizyonizm programları aracılığıyla dünyada "yeni bir düzen" kuracaklarını ilan ettiler.

Bu yeni Üçlü Pakt Roosevelt'i nihai olarak caydırmadı ama 1941'de yazdığı gibi onu "Avrupa, Afrika ve Asya'daki düşmanlıkların tek bir dünya çatışmasının parçaları olduğuna" ikna etti. Gerçekten de Mihver güçlendikçe ve saldırganlığı yoğunlaştıkça, giderek çok sayıda ülkeyi bu planları boşa çıkarmaya adanmış rakip bir ittifaka zorladı. Japonya Pearl Harbor'a saldırdığında ve Hitler Washington'a savaş ilan ettiğinde, ABD'yi Avrupa ve Pasifik'teki çatışmaların içine çektiler ve bu bölgesel çatışmaları küresel bir mücadeleye dönüştürdüler.

Geçmiş şimdidir

Bu eski dönem ile günümüz arasındaki paralellikler dikkat çekicidir. Bugün, 1930'larda olduğu gibi, uluslararası sistem üç keskin bölgesel meydan okumayla karşı karşıya. Çin, ABD'yi Batı Pasifik'ten çıkarma ve belki de dünyanın önde gelen gücü olma kampanyasının bir parçası olarak hızla askeri güç kazanıyor. Rusya'nın Ukrayna'daki savaşı, Doğu Avrupa ve eski Sovyet coğrafyasında üstünlüğü yeniden ele geçirmek için uzun süredir devam eden çabalarının canice bir parçası. Orta Doğu'da İran ve onun vekilleri -Hamas, Hizbullah, Husiler ve diğerleri- İsrail, Körfez monarşileri ve ABD'ye karşı bölgesel hakimiyet için kanlı bir mücadele yürütüyor. Bir kez daha, revizyonist devletleri birbirine bağlayan temel ortak noktalar otokratik yönetim ve jeopolitik şikayettir; bu durumda, kendilerini arzu ettikleri büyüklükten mahrum bırakan ABD liderliğindeki düzeni kırma arzusudur. Pekin, Moskova ve Tahran, "sahip olanlara" karşı mücadele eden yeni "sahip olmayan" güçlerdir: Washington ve müttefiklerine karşı.

Bu meydan okumalardan ikisi şimdiden kızışmış durumda. Ukrayna'daki savaş aynı zamanda Rusya ile Batı arasında kısır bir vekalet mücadelesi; Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin yıllarca sürebilecek uzun ve yıpratıcı bir mücadeleye hazırlanıyor. Hamas'ın geçtiğimiz Ekim ayında İsrail'e yönelik saldırısı -Tahran tarafından açıkça desteklenmese de- hayati önem taşıyan bu bölgede şiddetin yayılmasına neden olan yoğun bir çatışmayı tetikledi. Bu arada İran nükleer silahlanma yolunda ilerliyor ki bu da rejimini İsrail ya da ABD'nin vereceği bir tepkiye karşı güvence altına alarak bölgesel revizyonizmini güçlendirebilir. Batı Pasifik'te ve Asya anakarasında Çin hala savaş dışında çoğunlukla zora başvuruyor. Ancak Tayvan Boğazı ya da Güney Çin Denizi gibi hassas noktalarda askeri dengeler değiştikçe, Pekin'in saldırganlık için daha iyi seçenekleri ve belki de daha büyük bir iştahı olacaktır.

1930'larda olduğu gibi revizyonist güçler her zaman aynı görüşte değiller. Gerek Rusya gerekse Çin Orta Asya'da üstünlük peşinde. Ayrıca bazen İran'ın çıkarlarıyla kesişecek şekilde Orta Doğu'ya doğru ilerliyorlar. Revizyonistler sonunda ortak düşmanları ABD'yi Avrasya'nın dışına iterlerse, ganimet için kendi aralarında savaşmaya başlayabilirler. Tıpkı Mihver güçlerinin rakiplerini bir şekilde yenmiş olsalardı, kesinlikle birbirlerine saldıracakları gibi. Ancak şimdilik revizyonist güçler arasındaki bağlar gelişiyor ve Avrasya'nın bölgesel çatışmaları daha sıkı bir şekilde birbirine bağlanıyor.

Rusya ve Çin, silah satışları, derinleşen savunma-teknoloji işbirliği ve küresel sıcak noktalarda askeri tatbikatlar gibi jeopolitik dayanışma gösterilerini içeren "sınır tanımayan" stratejik ortaklıkları sayesinde yakınlaşıyor. Tıpkı 1939'daki Molotov-Ribbentrop anlaşmasının bir zamanlar Almanya ve Sovyetler Birliği'nin birbirleriyle çatışma riskine girmeden Doğu Avrupa'yı kasıp kavurmasına izin vermesi gibi, Çin-Rus ortaklığı da bir zamanlar dünyanın en askerileştirilmiş sınırını pasifize etti ve her iki ülkenin de Washington ve dostlarıyla olan mücadelelerine odaklanmalarını sağladı. Yakın zamanda Ukrayna'daki savaş, Rusya ile İran ve Rusya ile Kuzey Kore arasındaki diğer Avrasya ilişkilerini de geliştirirken, ilgili revizyonistlerin ortaya koyduğu zorlukları yoğunlaştırdı ve iç içe geçirdi.

Tahran ve Pyongyang'ın sağladığı insansız hava araçları, topçu mühimmatı ve balistik füzeler ile Pekin'in sağladığı ekonomik destek, Moskova'yı Kiev ve Batılı destekçileriyle olan çatışmasında ayakta tuttu. Buna karşılık Moskova'nın daha hassas askeri teknoloji ve bilgi birikimi transfer ettiği görülüyor: İran'a gelişmiş uçaklar satıyor, Kuzey Kore'nin gelişmiş silah programlarına yardım ettiği bildiriliyor, hatta belki de Çin'in yeni nesil saldırı denizaltısını inşa etmesine yardım ediyor. Diğer bölgesel mücadeleler de benzer dinamikleri ortaya koyuyor. Orta Doğu'da Hamas yıllardır biriktirdiği Çin, Rusya, İran ve Kuzey Kore silahlarıyla İsrail'e karşı savaşıyor.

Putin 7 Ekim'den bu yana Ukrayna ve Orta Doğu'daki çatışmaların "Rusya'nın ve tüm dünyanın kaderini belirleyecek" tek ve daha büyük bir mücadelenin parçası olduğunu ilan etti. Ve geçmişin bir başka yankısı olarak, Avrasya'nın kilit sahalarındaki gerilimler, süper gücü aynı anda birden fazla ikilemle karşı karşıya bırakarak ABD kaynaklarını zayıflatıyor. Revizyonist güçler sadece kendi işlerini yaparak birbirlerine yardım ediyorlar.

1930'lar ile bugün arasındaki önemli bir fark, revizyonizmin boyutudur. Putin ve İranlı Hamaney ne kadar kötü olurlarsa olsunlar, kritik bölgelerin büyük bölümünü yutmuş değiller. Bir diğer önemli fark ise Doğu Asya'nın hala zayıf bir barışa sahip olması. Ancak ABD'li yetkililer Çin'in yetenekleri olgunlaştıkça -belki de bu on yılın ikinci yarısından itibaren- daha kavgacı olabileceği uyarısında bulunurken, bu bölgede bir çatışma çıkarsa ne olacağını düşünmeye değer.

Böyle bir çatışma birçok açıdan felaket olur. Çin'in Tayvan'a saldırması ABD ile bir savaşı tetikleyebilir ve dünyanın en güçlü iki ordusunu -ve iki nükleer cephaneliğini- karşı karşıya getirebilir. Bu durum küresel ticareti, Ukrayna ve Gazze'deki savaşların yol açtığı karışıklıkları önemsiz gösterecek şekilde sarsacaktır. ABD demokratik dünyayı Çin saldırganlığına karşı bir araya getirmeye çalışırken küresel siyaseti daha da kutuplaştıracak ve Pekin'i Rusya ve diğer otokratik güçlerle daha sıkı bir kucaklaşmaya itecektir.

Daha da önemlisi, Doğu Asya'daki bir savaş, başka yerlerde devam eden çatışmalarla birleşirse, 1940'lardan bu yana görülmemiş bir durum yaratabilir, Avrasya'nın üç kilit bölgesi aynı anda büyük ölçekli şiddetle alevlenebilir. Bu, tek ve her şeyi kapsayan bir dünya savaşına dönüşmeyebilir. Ancak ABD ve mevcut düzenin diğer savunucuları, yeryüzündeki en önemli stratejik arazilerden bazılarını kapsayan çok sayıda, birbirine bağlı çatışmalarla karşı karşıya kaldıkça savaşla boğuşan bir dünya yaratacaktır.

Toplanan fırtınalar

Bu senaryonun gerçekleşmemesi için pek çok neden var. Doğu Asya barış içinde kalabilir, çünkü ABD ve Çin'in korkunç bir savaştan kaçınmak için muazzam motivasyonları var. Ukrayna ve Orta Doğu'daki çatışmalar azalabilir. Ancak yine de kabus senaryosu üzerinde düşünmek faydalı olacaktır, zira dünya Avrasya'da yaygın bir çatışmadan yanlış yönetilen bir kriz kadar uzakta olabilir ve ABD bu olasılığa karşı çok hazırlıksızdır.

Şu anda ABD aynı anda hem İsrail'i hem de Ukrayna'yı desteklemeye çalışıyor. Washington'un henüz ana muharip olmadığı bu iki savaşın talepleri, ABD'nin topçu ve füze savunması gibi alanlardaki kabiliyetlerini zorluyor. İran'ı caydırmak ve kritik deniz yollarını açık tutmak amacıyla Orta Doğu çevresindeki sulara yapılan konuşlandırmalar ABD Donanması'nın kaynaklarını zorluyor. Yemen'deki Husi hedeflerine yönelik saldırılar Tomahawk füzeleri gibi bir ABD-Çin çatışmasında çok değerli olacak varlıkları tüketiyor. Tüm bunlar daha büyük bir sorunun belirtileridir: ABD ordusunun sayısız, birbiriyle ilişkili zorluklarına göre daralan kabiliyet ve kapasiteleri.

2010'lu yıllar boyunca Pentagon, aynı anda iki haydut devleti yenmeyi amaçlayan bir askeri stratejiden yavaş yavaş uzaklaşarak, bunun yerine tek bir büyük güç olan Çin'i yüksek yoğunluklu bir savaşta yenmeyi amaçlayan tek savaşlı bir stratejiyi tercih etti. Bu bir anlamda böyle bir çatışmanın gerektireceği aşırı ihtiyaçlara verilen mantıklı bir yanıttı. Ancak bu aynı zamanda Pentagon'u, düşman büyük güçlerin ve ciddi bölgesel tehditlerin bir arada aynı anda birden fazla alanı tehdit ettiği bir dünya için yetersiz bir donanıma sahip kıldı. Ayrıca, belki de ABD'nin Rusya ve İran gibi daha agresif düşmanlarını da cesaretlendirmiştir ki bu düşmanlar, Çin'e odaklanmaya çalışan bir orduya sahip, aşırı gerilmiş bir süper gücün diğer tehditlere yanıt verme kabiliyetinin sınırlı olduğunun farkındadır.

Elbette ABD 1941'de küresel savaşa hazır değildi ama sonunda dünyayı sarsacak bir askeri ve endüstriyel güç seferberliğiyle galip geldi. Başkan Joe Biden geçen yılın sonlarında ABD'nin yeniden "demokrasinin cephaneliği" olması gerektiğini söyleyerek bu başarıyı hatırlattı. Biden yönetimi topçu mühimmatı, uzun menzilli füzeler ve diğer önemli silahların üretimini arttırmak için yatırımlar yaptı. Ancak acı gerçek şu ki, İkinci Dünya Savaşı'nı ve ardından Soğuk Savaş'ı kazanan savunma sanayi üssü, sürekli yetersiz yatırım ve ABD üretiminin daha geniş çaplı düşüşü sayesinde artık yok. Kıtlıklar ve darboğazlar her yere yayılmış durumda. Pentagon kısa süre önce bir kriz anında "üretimi hızla ölçeklendirme" kabiliyetindeki "maddi boşlukları" kabul etti. Birçok müttefikin savunma sanayi üsleri çok daha zayıftır.

Dolayısıyla, ABD çok cepheli bir savaş için seferber olmakta, hatta tek bir bölgede uzun süreli bir çatışma için seferber olurken diğer bölgelerde müttefiklerinin ikmalini sağlamakta büyük güçlük çekecektir. Büyük güçlerin çatışması için gereken büyük miktarda mühimmatı üretmekte ya da savaşta kaybedilen gemileri, uçakları ve denizaltıları yenilemekte zorlanabilir. Batı Pasifik'teki olası bir savaşta en güçlü rakibine ayak uydurmakta kesinlikle zorlanacaktır; bir Pentagon raporunun da belirttiği gibi, Çin şu anda "gemi yapımından kritik minerallere ve mikroelektroniğe kadar pek çok alanda küresel endüstriyel güç merkezidir" ve bu da ona ABD ile gireceği bir yarışta önemli bir seferberlik avantajı sağlayabilir. Eğer savaş Avrasya'nın birçok bölgesini sararsa, Washington ve müttefikleri kazanamayabilir.

Bu sorunlara açık ve yakın vadeli bir çözüm varmış gibi davranmanın faydası yok. Bazı analistlerin savunduğu gibi ABD'nin askeri gücünü ve stratejik dikkatini büyük ölçüde Asya'ya odaklamak, her koşulda ABD'nin küresel liderliğine zarar verecektir. Orta Doğu ve Avrupa'nın halihazırda böylesine derin çalkantılar içinde olduğu bir dönemde bu, süper gücün intiharına eşdeğer olabilir. Ancak küresel riski azaltmak için askeri harcamaları dramatik bir şekilde arttırmak stratejik açıdan gerekli olsa da, en azından ABD daha sarsıcı bir jeopolitik şok yaşayana kadar siyasi açıdan pek uygun görünmüyor. Her halükarda, savunma harcamalarındaki büyük artışların bile somut bir askeri etki yaratması için Washington ve dostlarının sahip olamayacağı bir zaman gerekecektir. Biden yönetiminin yaklaşımı Ukrayna ve Orta Doğu'da ayak sürüyerek ilerlemek, askeri harcamalarda sadece marjinal, seçici artışlar yapmak ve Çin'in daha kavgacı olmayacağına dair bahse girmek gibi görünüyor ki bu politika yeterince işe yarayabilir ama aynı zamanda feci bir şekilde başarısız da olabilir.

Uluslararası sahne son yıllarda dramatik bir şekilde karardı. 2021'de Biden yönetimi Rusya ile "istikrarlı ve öngörülebilir" bir ilişki öngörüyordu, ta ki bu ülke 2022'de Ukrayna'yı işgal edene kadar. 2023'te ABD'li yetkililer Orta Doğu'nun bu yüzyılda hiç olmadığı kadar sakin olduğunu düşünüyordu, ta ki yıkıcı ve bölgesel istikrarı bozan bir çatışma patlak verene kadar.

ABD-Çin gerginliği şu anda çok ateşli değil, ancak keskinleşen rekabet ve değişen askeri denge tehlikeli bir karışım oluşturuyor. Büyük felaketler genellikle gerçekleşene kadar akla bile gelmez. Stratejik ortam kötüleştikçe, küresel çatışmanın ne kadar düşünülebilir hale geldiğini fark etmenin zamanı geldi.

Foreign Affairs için kaleme alınan bu görüş yazısı Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Yazıda yer alan ifadeler Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.