Ukrayna'da iki buçuk yıldır süren geniş çaplı savaş Moskova'nın işgalci güçlerini harap etti. 500 bin kadar asker -20 ila 50 yaş arasındaki Rus erkeklerinin yüzde 2'si- ölmüş ya da ağır yaralanmış olabilir. Rus sosyal medya ağları, üstünkörü eğitim almış ve standartların altında teçhizata sahip askerlerin savaşa atıldığı cephedeki korkunç koşullara dair hikayelerle dolup taşıyor. Bazı zamanlarda ortalama bir askerin sadece birkaç gün hayatta kaldığı İkinci Dünya Savaşı sırasındaki yaşam beklentisiyle kıyaslamalar yapılıyor. Rus ordusunun askere alma belgesi olan korkunç "povestka"yı (askerlik celbi) almak neredeyse bir ölüm cezası.

Tüm bunlara rağmen Moskova, adil veya kirli yollarla kayıplarını karşılayacak asker bulmaya devam ediyor. Rus devletinin en büyük sorunu asker değil teçhizat ve ordusu Ukraynalı muhaliflerine karşı önemli bir insan gücü avantajına sahip olmaya devam ediyor. Ancak Kremlin'in askere alma stratejisi kendi vatandaşlarını askerliğe zorlamakla sınırlı değil. Kremlin, Rus ordusuna katılmayı pek çok yabancı için cazip bir seçenek haline getirmek için, emperyal bir Sovyet geleneği ile 21. yüzyıl küresel kapitalizmini birleştirmenin bir yolunu buldu. Somali, Suriye ve diğer dost ülkelerden gelen askerler cephede zaman zaman görülse de en büyük yabancı savaşçı grubu Orta Asya ülkeleri Kazakistan, Kırgızistan ve Özbekistan'dan geliyor.

Rusya uzun zamandır Orta Asyalı göçmenler için bir cazibe merkezi oldu. Bir sonraki en popüler destinasyon olan Almanya'daki 1.3 milyona kıyasla şu anda Rusya'da 5 milyon kadar Orta Asyalı ikamet ediyor olabilir. Rusya-Orta Asya askeri birliklerine katılımın tarihi de uzun bir geçmişe dayanıyor. SSCB'nin dağılmasından önce, Moskova Orta Asya'nın tamamına hükmederken, bölgeden milyonlarca asker Sovyet efendileri adına çatışmalarda görev aldı. İkinci Dünya Savaşı'ndan Afganistan'a kadar Sovyet Rusya, Orta Asya nüfusunu tek kullanımlık askeri malzeme kaynağı olarak kullandı. Ve Orta Asyalı askerler Rus silah arkadaşlarına göre daha sık ölme eğilimindeydi: Kazakların İkinci Dünya Savaşı'nda Ruslardan bir buçuk kat daha fazla ölme olasılığı vardı ki bu gerçek günümüzün şovenist Putinist savaş propagandasında asla dile getirilmiyor.

1991'deki bağımsızlıktan sonra Sovyet sonrası Rusya'nın Çeçenistan ve Gürcistan'daki savaşları komşularından asker almadan yürütmek zorunda kaldı. Ancak Şubat 2022'den bu yana Moskova, saflarını Orta Asyalı göçmenlerle güçlendirmeye çalışıyor. Tam ölçekli işgalin ilk gününde "povestk"i alıp dehşete düşen göçmenlerin birçoğu güçsüz yerel avukatlardan ve STK'lardan yardım istedi. Medyada yer alan haberler -ve Orta Asya'daki skandallar- Rus ordusunun yeni gelenleri acımasızca çeteleştirdiğine ve askere alınmak üzere kandırılan çok sayıda işçi vakasına dikkat çekti.

Yine de yabancı askerler siyasi olarak daha az sorun yaratma eğiliminde. Kremlin'in Eylül 2022'de vatandaşlarını kitlesel olarak seferber etmesi, askere alma sayıları açısından başarılı olsa da, Moskova ve St. Petersburg'un ayrıcalıklı ve şimdiye kadar "güvenli" sakinleri arasında huzursuzluğa yol açtı. O zamandan beri Orta Asyalıları askere alma çabaları daha sık ve daha şiddetli hale geldi. Rus topraklarına ayak basan her göçmen, aceleyle toplanıp Ukrayna'daki cepheye gönderilme ve erkenden bir mezarda ölenlerin saflarına katılmaya hazırlanma riskiyle karşı karşıya.

İronik olan şu ki, Rusya'nın savaşı propagandada Moskovalıları Ukraynalı "kardeşleriyle" yeniden bir araya getirmeye yönelik etnik milliyetçi bir Haçlı Seferi olarak tasvir ediliyor. Retoriğe göre bu savaş, beyaz Rusları Ukrayna'dan yayılan Batıcılık "salgınından" kurtarmak için verilen bir savaştır. Televizyonlarda ve resmi törenlerde kutlanan savaşın kahramanları neredeyse tamamıyla beyaz Ruslardan oluşuyor. Bu arada, etnik azınlıklar -yurtiçinden ve yurtdışından toplanan Müslümanlar- en kötü savaşın yükünü taşıyor. Ancak tüm bunlara rağmen Orta Asyalı göçmenler Rusya'ya gelmeye devam ediyor. Ve daha da tuhafı, Rus ordusuna yazılmayı tercih etmeye devam ediyorlar.

Bölgedeki en ezilmiş etnik gruplardan birini Moskova'nın savaşında gönüllü olarak hayatlarını riske atmaya iten şey ne olabilir? Hayatlarını değiştirecek miktarda para kazanma şansı bariz bir motivasyon. Moskova gönüllülere ayda 2 bin dolardan fazla maaş vadediyor. Kırgızistan'da ortalama maaşın ayda 400 doların altında olduğu düşünüldüğünde, bu teklif her genç Kırgız'ı düşünmeye sevk edebilir. Ülkelerinin yetkilileri resmi olarak teklifi kabul etmelerini yasaklasa ve Moskova her zaman ödeme yapmasa bile...

Ancak Moskova, kısa vadeli bir ödemenin ötesinde, eski göçmen rüyasını gerçekleştirmeyi vadediyor. Son iki yılda, Rus vatandaşlığına giden yol -ve Ukrayna'daki savaşın güvenli bir şekilde atlatılabileceği varsayımıyla uzun vadeli sosyoekonomik güvenlik- gönüllüler için giderek daha kolay hale geldi. Umutsuzca ceset avına çıkan Kremlin, Orta Asyalıların vatandaş olmasını engelleyen kuralları giderek daha fazla çöpe atmaya başladı. Bugün bir gönüllünün Rus ordusunda geçireceği birkaç ayın ardından pasaport almasının yolu açılmış durumda: Bu, güç dengesizliği apaçık ortada olsa da her iki tarafın da işine gelen basit bir karşılık. Eski imparatorluk merkezi Moskova, bölgede hala rakipsiz bir ekonomik fırsatlar ülkesi.

Moskova ordusunun büyüklüğü ve bileşimi hakkında resmi istatistikler yayınlamadığı için bu taktiklerin ham sayılar açısından ne kadar etkili olduğunu söylemek mümkün değil. Ancak kanıtlar, çok sayıda Orta Asyalının zorla ya da isteyerek Putin'in Ukrayna'daki ordusunun saflarına katıldığını gösteriyor. Yüzlercesi ölüyor ama yine de yurttaşları gelmeye devam ediyor. 2023'ün ilk çeyreğinde 1.3 milyon ve o tarihten bu yana da benzer sayılarda Orta Asyalı geldi.

Bu şekilde Moskova yeni bir tür kapitalist emperyalizm kurdu. Bazı açılardan, bölgeleri üzerindeki hakimiyeti, yurttaşların katı bir sosyal hiyerarşide yukarı doğru hareketlilik hayallerini gerçekleştirmek için Moskova'nın emperyal metropolüne gelmeyi hayal ettikleri eski Sovyet sistemini andırıyor. Ancak imparatorluk ve periferi arasındaki bu eski moda ilişki, 21. yüzyıl küreselciliğiyle birleşmiş durumda. Sovyet döneminde, uluslar arasında ve içinde hareket sıkı bir şekilde kontrol ediliyordu. Bugün ise egemenlik, daha büyük bir gücün komşusunun insan kaynaklarını hortumlamasının önünde bir sınır değil. Bu durum, Moskova'nın Orta Asyalıları paralı asker-ekonomik göçmen haline getiren askeri askere alma taktikleriyle yeni ve acımasız bir boyuta taşınıyor. Avrupa'da bu serbest dolaşım, daha zengin Batılı ülkeler için ucuz iş gücü için Doğulu komşularından yararlanma fırsatı, Rusya'da ise 20. yüzyıl "kıyma makinesi" için insan gücü sağlıyor.

İronik bir şekilde, Orta Asya'nın kendisi de Rus göçmenlerin akınına uğruyor. Eğitimli ve varlıklı genç Rus sürgünler, vizelerin kolaylıkla alınabildiği ve Rusçanın hala yaygın olarak konuşulduğu Kazakistan ve Kırgızistan'ın bir zamanlar imparatorluk periferisi olan bölgelerinde kafeler, bilişim firmaları ve diğer işletmeler kuruyor. Kremlin çiğ bir anlaşma yapıyor: Bugün savaşta feda edilecek bedenler karşılığında, genç neslin en iyileri ayrılıyor ve yarının ekonomisini de yanlarında götürüyorlar.

Ancak giderek artan sayıda Orta Asyalı, bu savunulamaz durumdan giderek daha fazla hoşnutsuzluk duyuyor. Hükümetleri Kremlin ile ilişkiler konusunda bocalarken, toplumun bazı kesimleri Rusya karşıtı ve milli gurur hareketleri tarafından destekleniyor. Gerçekten de Rusya'daki genç göçmenlerin birçoğu sadece para için orada ve çoğu evlerinde olmayı tercih edecektir. Belki de önümüzdeki yıllarda genç Orta Asyalı nesil Ukraynalı akranlarının izinden gidecek ve sadece Rusya'nın kendi ülkelerindeki etkisini değil, imparatorluk metropolünün bir göç destinasyonu olarak cazibesini de tamamen reddedecektir. Moskova, Orta Asya'yı sonsuza dek yeni eleman deposu olarak göremez.

Unherd'da yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.