Bazen İkinci Soğuk Savaş olarak da adlandırılan Büyük Güç Rekabeti küresel ölçekte yaşanmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri ne Çin'de Çin Komünist Partisi (ÇKP) ile ne de Rusya'da Vladimir Putin'in sistemi ile rekabet ediyor. Bugün, Doğu Asya (Tayvan ve Dokuz Çizgi Hattı), Ukrayna ve İsrail'de olası bir "kinetik cephe" boyunca rekabet ediyoruz. Buna ek olarak, teknoloji alanında yapay zeka, telekomünikasyon, denizaltı kabloları ve mikroçipler üzerindeki savaşı kapsayan tartışmalı bir "ikinci cephe" var. Bu Büyük Güç Rekabetinde belki de en az takdir edilen ancak en kritik cephe olan "üçüncü cephe" ise "Küresel Güney" ya da gelişmekte olan dünyadır. Birinci Soğuk Savaş sırasında gelişmekte olan dünya önemli bir cepheydi, bu nedenle Küresel Güney'in yine önemli bir cephe olması ya da ABD'nin tam bir Büyük Güç Savaşı'na girmediği bir senaryoda önümüzdeki kırk yıl boyunca rekabetin merkezi cephesi olması şaşırtıcı değildir.

Küresel Güney; Afrika, Güneydoğu Asya, Latin Amerika, Pasifik Ada Devletleri, Güney Asya, Orta Asya, bazı eski Sovyet ülkeleri ve Orta Doğu dahil olmak üzere birçok bölgeyi kapsayan bir kavramdır. Tarihsel olarak "Üçüncü Dünya" olarak adlandırılsa da bu terim, günümüzde yaygın olarak modası geçmiş ve hatta saldırgan olarak kabul edilmektedir. "Küresel Güney", her ne kadar terimin uygunluğu tartışılsa da, on yıllarını bu sahnede kendini kabul ettirmeye çalışarak geçiren ÇKP tarafından yakın zamanda popüler hale getirilen bir terimdir. "Gelişmekte olan dünya", "G-77" veya "yeni bağlantısız ülkeler" gibi alternatif terimler önerilmiş olsa da hiçbirinin tam olarak tatmin edici olmadığı kanıtlanmıştır.

Amerika Birleşik Devletleri ve müttefik ulusal güvenlik camiası ilk iki cepheye -potansiyel askeri çatışmalar ve teknolojik rekabet- yoğun bir şekilde odaklanmışken, Küresel Güney'deki üçüncü cephe kritik önemini korumakta ancak yeterince takdir edilmemektedir. Bu bölge dünyanın önde gelen stratejik malzeme kaynaklarını, tüketici pazarlarını, potansiyel müttefiklerini ve aynı zamanda güvenlik yükü paylaşımında mevcut veya potansiyel ortaklarını temsil etmektedir. Çin, yirmi yılı aşkın bir süredir Küresel Güney'de aktif bir şekilde ilerleme kaydetmektedir ve ilişkileri elli yıldan daha eskiye dayanmaktadır. Bazıları Çin'in sömürgecilik karşıtı duyguları manipüle etmesine dayanmaktadır. Rusya'nın ilişkileri ise bazı durumlarda çok daha eskiye dayanıyor ve Sovyetler Birliği'nin bu ulusların sömürge karşıtı mücadeleleri sırasında verdiği desteğe halk tarafından duyulan takdir devam ediyor.

Çin ve Küresel Güney

Çin, Küresel Güney'i önemli bir pazar ve liberal dünya düzenine meydan okuyan bir ortak olarak görmektedir. Çin, Küresel Güney'in mevcut uluslararası sistemle ilgili endişelerini kullanarak ABD'nin etkisini zayıflatmayı amaçlamaktadır. Sık sık ABD'yi "yeni bir soğuk savaş" başlatmakla suçlayan Çin liderliği, "uluslararası ilişkilerin demokratikleştirilmesini" savunuyor. Bu söylem, Çin'in küresel düzeni ABD'den ziyade kendi çıkarları etrafında yeniden şekillendirmeye yönelik daha geniş stratejisinin bir parçasıdır. Pekin'in asimetrik tepkisi "bağlantısızlığı" ve ülkelerin egemenliklerini korumalarına yardımcı olma taahhüdünü vurgulamakta, büyük güç blokları veya dış diktelerle uyum sağlamaktan kaçınmaktadır. Bu yaklaşım, Çin'in hem bölgesel hem de küresel ölçekte Çin'in emellerini tehdit eden modası geçmiş bir "soğuk savaş zihniyeti" olarak tasvir ettiği liberal demokrasinin cazibesini yeniden tesis etmeye yönelik ABD çabalarına bir karşı çıkış olarak sunulmaktadır.

Çin'in, özellikle Küresel Kalkınma Girişimi Dostlar Grubu (GDI) gibi girişimler aracılığıyla Küresel Güney ile olan ilişkisi, kendisini yoksulluğun azaltılması, gıda güvenliği ve dijitalleşme gibi alanlarda uluslararası kamu mallarının iyi niyetli bir sağlayıcısı olarak sunma arzusunun altını çizmektedir. Yetmişten fazla ülkenin katıldığı ve 100'den fazlasının hedeflerini desteklediği GDI, Çin'in bir kalkınma lideri olarak rolünü ortaya koymaktadır. Bu taahhüt, yeterli ekonomik destek sağlamamakla suçlanan ABD'nin sözde küresel korumacılığıyla tezat oluşturmaktadır.

Çinli akademisyenler, Çin'in gelişmekte olan dünyayı, özellikle de Batılı güçlerle tarihsel gerilimleri olan bölgelerde harekete geçirmeye hazır olmasının, onu Amerikan sonrası küresel düzende kritik bir oyuncu olarak konumlandırdığını savunuyor. Bu strateji, Çin'in Gazze gibi konularda somut önerilerde bulunmadan ya da terörist eylemleri doğrudan kınamadan "barış planlarını" teşvik ettiği diplomatik tutumunda açıkça görülmektedir. Çin'in bu bölgelere yaptığı yatırım, Küresel Güney'in artan ekonomik ve jeopolitik önemini ve uluslararası manzarayı yeniden şekillendirme potansiyelini vurgulayan "yüzyılda görülmemiş büyük değişimler" vizyonunun bir parçasıdır.

ABD ve Çin

Çin sadece "Yakın Çevre Sert Güç" rakibi değil, aynı zamanda "Yakın Çevre Yumuşak Güç" rakibidir. Çin artık Amerika Birleşik Devletleri'nin bıraktığı boşlukları doldurmaya başlayabilir ki sadece yirmi yıl önce bunu yapabilecek kapasitesi, güç projeksiyonu kabiliyeti ya da hazırlığı yoktu. Ekonomik manzara dramatik bir şekilde değişti. 1973 yılında Çin'in ekonomisi 138 milyar dolar değerindeyken ABD'nin ekonomisi 1.43 trilyon dolar değerindeydi. 2023 yılına gelindiğinde Çin'in GSYİH'si yaklaşık 18 trilyon dolara yükselirken, ABD'ninki 27 trilyon dolara çıktı. ABD'nin daha büyük bir ekonomiye sahip olmasına rağmen, Çin'in 2023 GSYİH büyüme oranı yıllık yüzde 5.2 ile ABD'nin yıllık yüzde 2.5'lik yetersiz büyüme oranını geride bırakıyor. Batı bir boşluk bıraktığında, Çin artık bu boşluğu dolduracak finansal potansiyele sahip.

Amerika Birleşik Devletleri'nin önündeki zorluk, Çin'in yaygın etkisine karşı ikna edici bir alternatif sunmakta yatıyor. Geçtiğimiz on yıl boyunca ABD, Küresel Güney'i Huawei'nin telekom çözümleri, COVID-19 için Sinovac aşıları veya Kuşak ve Yol Girişimi (BRI) gibi Çin girişimlerine katılmaktan vazgeçirmeye çalıştı. Çoğu zaman uygulanabilir bir alternatif sunmadan. Bu "strateji" pek çok ülkeye Çin'e yönelmekten başka seçenek bırakmadı. Somut bir şeye karşı "hiçbir şey" koyarak mücadele edemeyiz.

Küresel Güney'deki ülkelerin isteklerini inandırıcı, olumlu ve ileriye dönük bir gündemle karşılamak hayati önem taşımaktadır. Bunun yapılmaması bu ülkelerin giderek Çin'le yakınlaşmasına neden olacaktır ki bu da ABD'nin çıkarına değildir.

Gelişmekte olan her ülkenin en büyük ticaret ortağının Çin olması ABD'nin çıkarlarına zarar verecektir. Çinli şirketler limanlarını yönetirse, elitleri Boston yerine Pekin'de eğitim görürse ve Huawei ya da diğer Çinli teknoloji şirketleri telekom sistemlerine hakim olursa, bunun ABD ulusal güvenliğine yansımaları olacaktır. Gelişmekte olan ülkeler İsrail ve Ukrayna'daki çatışmalar gibi hayati önem taşıyan uluslararası konularda Çin'le birlikte ve ABD'ye karşı oy kullanabilir, uluslararası örgütlerdeki liderlik pozisyonları için Çinli adayları destekleyebilir ve çok taraflı forumlarda Çin liderliğindeki girişimleri onaylayabilir.

ABD ve Küresel Güney

Amerika Birleşik Devletleri, Küresel Güney'de geçerliliğini korumak için daha iyi değer önerileri sunmalıdır. Soğuk Savaş döneminde Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği, stratejik çıkarları ve ideolojik hedefleri doğrultusunda Küresel Güney'deki ülkelere yoğun bir şekilde yatırım yapmıştır. 1990'larda Peter Rodman'ın More Precious than Peace (Barıştan Daha Değerli ) adlı kitabı, Soğuk Savaş merceğinden Amerika'nın gelişmekte olan ülkelere yönelik angajmanına dair ilgi çekici bir anlatı sunmuş ve bu rekabetin gelişmekte olan ülkelerin uluslararası siyasi meselelerde önemli bir rol üstlenmesine nasıl olanak tanıdığını özetlemiştir. Amerikan politikası o dönemde iki yönlü bir meydan okumayla karşı karşıyaydı: "Dünyanın az gelişmiş bölgelerine uluslararası sisteme tam teşekküllü katılıma geçiş sürecinde rehberlik etmek ve bunu Sovyetlerin uluslararası sisteme yönelik radikal bir saldırıda onları müttefik olarak kullanma girişimi karşısında yapmak."

Ama bu sizin dedelerinizin dönemindeki "gelişmekte olan dünya" değil. Daha zengin ve daha özgürler ve hükümetleri çok daha fazla seçeneğe sahip. Dış yardımlar, özel sermaye, ticaret, yatırım, işçi dövizleri, yerli sermaye ve elli yıl öncesine göre çok daha önemli para kaynaklarına sahip bir toplumda vergi artırma kabiliyeti ile birlikte bulmacanın çok küçük bir parçasıdır. Dolayısıyla, "değişim teorisi" ille de daha fazla dış yardım ya da dış yardımın kesilmesi tehdidiyle ilgili değildir. Bu ülkeler ne bir başkasının oyununda piyon olmak istiyorlar ne de bir hegemonun vasal devleti olmak istiyorlar.

Yüzyılın başından bu yana, gelişmekte olan dünya aynı zamanda yoksulluğun önemli ölçüde azaltılması ve bir dizi sosyal ve ekonomik ölçütte ilerleme kaydetmiştir. Bu ülkelerin çoğunda cep telefonu kullanım oranı da ABD'ye yaklaşmıştır. Ayrıca bu toplumlar geçmişe kıyasla daha özgür ve daha aktif sivil toplumlara sahiptir. Dünya genelinde özgür ülkelerin oranı 1973'te yüzde 30 iken 2023'te yüzde 43'e yükselmiştir.

Dolayısıyla, son otuz beş yılda, gelişmekte olan dünya, ABD de dahil olmak üzere gelişmiş dünyadakilerden farklı şeylere öncelik vermiştir. Çin ve bazen de Rusya, Küresel Güney'e, enerji ve maden kaynaklarının geliştirilmesi, altyapı, limanlar ve çoğu zaman sert güvenlik de dahil olmak üzere, bu ülkelerin gerçekte istedikleri şeyleri giderek daha fazla sunmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri ve Batı, siyasi sistemimizin uygun bulduğu ya da sunmanın kolay olduğu şeyleri değil, bu ülkelerin gerçekten istedikleri şeyleri sunduğumuzdan emin olmalıdır. Amerika Birleşik Devletleri, Avrupa Birliği, Japonya, Avustralya, Güney Kore, Kanada ve Meksika'yı da içeren güçlü uluslararası ağından faydalanmalıdır. Bu tür Amerikan müttefikleri, daha proaktif bir angajman stratejisinin oluşturulmasında rol oynayabilmelidir.

Kuşkusuz, Küresel Güney'de benzersiz zorluklar arz eden kırılgan ve başarısız devletler bulunmaktadır. Bu kırılgan ve başarısız devletler genellikle kitlesel göç kaynakları, terörizm için üreme alanları ve sürdürülebilir kalkınma ilerlemesinin sağlanmasının son derece zor olduğu bölgelerdir. Kırılgan ve başarısız devletler başlı başına bir sorundur ve başka bir yerde daha uzun bir şekilde tartışılmaya değerdir.

Ancak bu durum ABD'nin Soğuk Savaş ya da Soğuk Savaş sonrası dönemin stratejilerinin ötesine geçmek için oyun kitabını güncellemesi gerektiği gerçeğini değiştirmez. Küresel Güney'e yönelik büyük güç rekabetine katılabilmek için bu yeni gerçeklere uyum sağlamalıdır ki bu rekabet büyük ölçüde askeri değildir. Bu da ticaret, altyapı, dijital bağlantı, eğitim ve ekonomik kalkınma gibi alanlarda Küresel Güney ile daha proaktif bir şekilde ilişki kurmayı gerektirmektedir.

Özellikle telekomünikasyon kilit bir sektördür. Çin, "Dijital İpek Yolu"nun bir parçası olarak önde gelen bir denizaltı kablo sağlayıcısı ve sahibi haline gelmiştir. Çin devletinin sahip olduğu ve sübvanse ettiği HMN Technologies (Huawei) firması şu anda dünya çapında dördüncü en büyük kablo sağlayıcısıdır ve son on yılda 108'den fazla projeyi tamamlayarak en hızlı büyümeyi gerçekleştirmiştir. Yatırım alanları arasında Huawei'nin yüz milyonlarca kişiye internet erişimi sağladığı internet hizmetleri gibi gelişmekte olan kritik teknoloji alanları da yer almaktadır. Bugün Huawei iştirakleri Sahra Altı Afrika'daki tüm 4G ağlarının yüzde 70'ine sahiptir.

Çin'in telekomünikasyon alanındaki hakimiyeti ABD için stratejik bir tehdit oluşturmaktadır. Pekin'in önemli dijital altyapı akışlarını kontrol etmesine izin vermek, nüfuzunu ve gözetleme potansiyelini artırmaktadır ki bu gerçek, Çin'in dijital otoriterlik modeli aracılığıyla gelişmekte olan dünyadaki despotlara vatandaşlarını ve muhalifleri baskı altına almaları için yardım etmesiyle ortaya çıkmaya başlamıştır . ABD, Küresel Güney'de dijital altyapı yatırımlarını arttırarak, Amerikan telekom şirketlerini teşvik ederek ve Huawei'nin teknolojisine güvenli ve rekabetçi alternatifler sunarak buna karşı koymalıdır.

Çin ayrıca "Dijital İpek Yolu"nun okyanustaki karşılığı olan "Deniz İpek Yolu" kapsamında stratejik açıdan hayati öneme sahip limanlardan oluşan küresel bir ağ geliştirmiştir. Pekin şu anda elliden fazla ülkede, her okyanusu ve her kıtayı kapsayan yaklaşık 100 noktada limanlara ve terminallere sahip veya bunları işletiyor. Çinliler sadece Afrika'da yaklaşık yirmi üç limanın mülkiyetine sahip. Bu durum, küresel tedarik zincirlerinin kalbinde yer alan ve jeopolitik kazanımlar için kullanılabilecek limanların kontrolünü etkin bir şekilde Çin'e bırakmaktadır. Amerika Birleşik Devletleri liman altyapı projelerine yatırım yaparak, uygun finansman koşulları sunarak ve Küresel Güney'de liman gelişimini desteklemek için kamu-özel sektör ortaklıkları kurarak karşılık vermelidir.

Küresel Güney'e yatırım

Çin, 2009'dan bu yana Afrika'nın en büyük ticaret ortağı olarak ABD'yi geride bıraktı. Bugün bölgenin toplam mal ihracatının beşte biri Çin'e gitmekte olup, bu ihracatın büyük bir kısmını ham metaller, mineral ürünler ve yakıt oluşturmaktadır. ABD'nin Afrika ülkeleriyle mevcut ticaret hacmi, Afrika ile Çin arasındaki ticaretin yalnızca beşte biri kadardır. Bugüne kadar elli dört Afrika ülkesinden elli ikisi BRI ile bir anlaşma ya da mutabakat imzalamıştır. Çin, Afrika'daki altyapı projelerine tüm Batı dünyasının toplamının en az iki buçuk katı kadar yatırım yapmıştır. Çin'in ticaret ve yatırım yoluyla yarattığı ekonomik etki, bağımlılık yaratarak Pekin'le siyasi yakınlaşmaya yol açma potansiyeli taşıyor. Bu durumu ele almak için ABD, Afrika ülkeleriyle ticaretini artırarak ve Amerikan işletmelerinin bu pazarlara girmesini destekleyerek ekonomik angajmanını güçlendirmelidir. Kalkınma Finansmanı Kurumu'nun (DFC) faaliyetlerinin kapsam ve ölçeğini genişletmek ve sürdürülebilir kalkınma ortaklıklarını teşvik etmek, Çin'in ekonomik gücünü dengelemeye yardımcı olacak birkaç adımdan ilkidir.

Çin'in Küresel Güney'deki etkisinin önemli bir yönü de ticaret ve borç etrafında dönmektedir. DFC geçen yıl yaklaşık 130 işlemde 9 milyar dolar taahhüt ederken, Çin'in BRI'si yaklaşık 210 anlaşmada 90 milyar dolar taahhüt etti. Sonuç olarak pek çok gelişmekte olan ülke Çin'in borç tuzağına düşmüş durumda. Bu ekonomik bağımlılık Pekin için siyasi kaldıraç anlamına geliyor. Büyük güç rekabetinin yaşandığı bu yeni dönemde ABD, dış yardım modelini bu gerçeklere uyum sağlayacak şekilde yeniden yapılandırmalıdır. Bu, kalkınma kredileri ve hibeleri arasındaki dengeyi yeniden düşünmeyi ve adil olmayan ekonomik uygulamalara direnirken yurt içinde ve yurt dışında açık ve piyasa temelli ekonomileri korumayı içerir. Kalkınma yardımı sadece hayırsever bir eylem değildir, gelecekteki müttefiklere yapılan stratejik bir yatırımdır. Amerikan desteğiyle kapasitelerini geliştiren ülkelerin Çin'in borç tuzaklarına düşme olasılığı daha düşük, adil ve şeffaf bir yönetişim sergileme olasılıkları ise daha yüksektir.

Değişen küresel dinamiklerin bir diğer kilit unsuru da Küresel Güney'in elitlerinin nerede eğitim görmeyi tercih ettiğidir. Yüksek öğrenim, iyi yönetişimi, işlevsel ve hesap verebilir kurumları ve güçlendirilmiş bir sivil toplumu teşvik eden en etkili yumuşak güç araçlarından biri olmaya devam etmektedir. Çin'in yabancı öğrenci sayısındaki artış, eğitim alışverişinin geleceğin liderlerinin bakış açılarını ve bağlılıklarını şekillendirmedeki etkisinin farkında olduğunu göstermektedir. 2003 yılında Çin üniversitelerine kayıtlı 1300 'den az Afrikalı öğrenci vardı. Bu sayı 2017'de 80 bini aşmıştır. UNESCO'nun Küresel Eğitim İzleme Raporu'nun 2020 verilerine göre Çin, dünya çapında en büyük burs sağlayıcısı konumunda. Kamu finansmanında Amerika Birleşik Devletleri ilk ona bile giremiyor. 2020 yılında Çin Afrikalı öğrencilere 12 bin akademik burs verirken, Birleşik Krallık 1000 burs verdi. Amerika Birleşik Devletleri'nin Fulbright programı ise 200'ün biraz üzerinde burs verdi.

ABD programları kaynak sınırlamaları, düzenleyicilerin gerçekçi olmayan beklentileri ve vize kısıtlamaları nedeniyle sekteye uğradı. Bununla birlikte, ABD'nin rekabet avantajı yüksek eğitim kalitesi, adil ve şeffaf işe alım süreçleri ve sivil düşünen müfredata maruz kalmasıdır. Gerçekten de, 2023 yılında ABD kolej ve üniversitelerinde okuyan 290 bin Çin vatandaşı vardı ve bunların büyük çoğunluğu burssuzdu, bu sayı ABD'deki yabancı öğrenciler arasında açık ara en büyük paya sahipti. Amerika Birleşik Devletleri, gelişmekte olan ülkelerden daha fazla öğrencinin Çin'in kontrollü ve düzenli ortamına kıyasla kendi liberal eğitim sistemine maruz kalmasını sağlamak için bu değerlerden yararlanmalıdır.

Ayrıca, değişen küresel dinamiklerin kilit unsurlarından biri de Küresel Güney'deki ülkelerin askeri teçhizatlarını nereden temin ettikleridir. Örneğin Hindistan ve Rusya on yıllardır yakın bir savunma ilişkisi sürdürmektedir. Hindistan Ordusu Rus yapımı tank ve tüfeklerle donatılırken, hava kuvvetleri Sukhoi savaş uçakları ve Mi-17 helikopterleri kullanıyor. ABD ile derinleşen bağlarına rağmen Hindistan, Rus silahlarının en büyük alıcısı olmaya devam etmektedir. Bu ilişki, Ukrayna'yı işgalinin ardından Hindistan'ın Rusya'yı kınama konusundaki isteksizliğine katkıda bulunmuştur. Yeni Delhi dolaylı olarak Moskova'yı uluslararası hukuka saygı göstermeye çağırsa da Rusya'yı eleştirmekten kaçındı. Bu durum, Çin ya da Rusya'dan askeri teçhizat satın alan ülkelerin kendilerini jeopolitik olarak uzun süre bu güçlerle aynı safta bulduklarını göstermektedir. Amerika Birleşik Devletleri bu ülkelerin Amerikan jeopolitik çıkarlarını desteklemesini sağlamak için daha iyi alternatifler sunmalıdır.

Çin'in COVID-19 salgını sırasındaki aşı diplomasisi de etkisini önemli ölçüde artırdı, Eylül 2021'e kadar dünya çapında 2.2 milyar aşı dozu dağıttığını iddia etti. Aşı dağıtımının uluslararası diplomasiden ziyade iç ihtiyaçlara öncelik verdiği OECD ülkelerinin aksine Çin ve Rusya, yurt dışında jeopolitik avantajlar elde etmek için otokratik sistemlerini kullanarak kendi toplumlarında aşı dağıtımını engelledi. Çin, Dominik Cumhuriyeti, El Salvador ve Brezilya gibi ülkelere aşı teklif ederek Tayvan'ın tanınmaması ve Huawei'nin telekom sistemlerine dahil edilmesi gibi diplomatik imtiyazlar elde etmeye çalıştı. Paraguay'ın bu konuda Tayvan'dan ÇHC'ye geçmeyi düşündüğüne dair söylentiler var. Bu yaklaşım, bir zamanlar aşı üretmekten aciz olan Çin gibi ülkelerin, OECD ülkeleri tarafından benimsenen geleneksel küresel sağlık diplomasisi normlarını göz ardı ederek, düşük kaliteli aşıları diplomatik kazanımlar için stratejik araçlar olarak kullandığı küresel güç dinamiklerindeki bir değişimi vurgulamaktadır.

Küresel Güney'i görmezden gelmek Amerikan ulusal güvenliği için tehlikelidir. Çin'in dünyanın bu bölgelerinde artan etkisi sadece ekonomik bir sorun değil, küresel güç dinamiklerini önemli ölçüde yeniden şekillendirebilecek stratejik bir tehdittir. Çoğu ülke ABD ile iş birliği yapmayı tercih eder, ancak Çin'in sunduğundan daha cazip bir teklif alamazlarsa kaçınılmaz olarak Pekin'e yöneleceklerdir.

Küresel güç rekabetinde oyun alanı değişti, ancak gelişmekte olan dünyanın önemi her zamankinden daha büyük. Amerika Birleşik Devletleri bir kez daha ahlaki inançlarını ve stratejik kavrayışını kullanarak bu yeni zorluklarla Soğuk Savaş döneminde olduğu gibi etkili bir şekilde mücadele etmelidir. Amerika'nın uzun vadeli çıkarlarına en iyi şekilde hizmet edecek olan, yeri geldiğinde kurallara dayalı liberal bir dünya düzenini destekleyecek ortak ülkelerin yükselişini desteklemektir. ABD dış politikasının Çin'in "küresel yönetişim için alternatif vizyonuna" karşı koyabilmesi için Küresel Güney'e bağlılığını yenilemesi hayati önem taşımaktadır. Bunu yaparak, dirençli ortaklıklar kurabilir, iyi yönetişimi teşvik edebilir ve hızla değişen küresel ortamda çıkarlarını güvence altına alabilir. Riskler yüksek ve harekete geçme zamanı, hemen şimdi.

National Interest'te yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.