Netanyahucuların ve Kahanistlerin utanç duydukları ve bu felakete yol açan altın buzağıdan kurtulmak istedikleri günlerde, 7 Ekim'den sonra Binyamin Netanyahu'nun işi bitmiş gibi görünürken onu kurtaran Benny Gantz'a saldırabilirsiniz. Gantz'ın siyasi içgüdülerinin eksikliğiyle alay edebilir ya da başbakan olma, liderlik etme isteğinden şüphe duyabilirsiniz. Başarısız zamanlama, kararlılık eksikliği, naiflik, beceriksizce devlet adamı olma çabası sizi çileden çıkarabilir.

Ancak sorun Gantz değil. Kamuoyu yoklamalarında hala önde giden bloğun 2022 seçimleri öncesinde olduğu gibi dağınık kalmasına ve her siyasi fırsatı kaçırmasına neden olan muhalefet liderleri arasındaki aptalca kavga da değil.

Bazen öfkeyle bağırmak ya da hayal kırıklığınızdan ve korkunuzdan biraz olsun kurtulmak için onlara vurmak isteseniz bile, sorun çok daha derin ve geniş bir alana yayılıyor. Şu anda olduğu gibi zaman zaman durum ölümcül bir hal alıyor.

Bir toplum ya da en azından büyük bir kısmı, son anketlerin de gösterdiği gibi, yönetimi altında vatandaşları katledilen, kızlarına tecavüz edilen, çocukları kaçırılan ve kendisini askeri katliama, diplomatik izolasyona, ekonomik çöküşe, yolsuzluk, suç, cehalet ve geri kalmışlık kültürüne sürükleyen bir başbakanı yeniden seçiyorsa... Bir toplum ya da en azından büyük bir kısmı rehinelerin ve yakınlarının terk edilmesine ve onlara karşı şiddet eylemlerine izin veriyorsa... Bir toplum ya da en azından büyük bir kısmı oğlunu İsrail için feda eden biriyle, kaçık oğlu yurt dışında parazit bir hayat süren biri arasında ayrım yapmıyorsa... Bu koşullarda suçlanacak olan ne Gantz ne Gadi Eisenkot ne de "sağcıları zorla Netanyahu'nun kollarına geri iten" gösterilerdir.

Bu, silinip gitmeye ve yok olmaya doğru çılgınca koşan, çürüyen bir toplumun patolojisidir. Protestoculardan nefret ettikleri ya da onların eylemlerine itiraz ediyor göründükleri için çürüme çukuruna geri "süpürülen" herkes, kendi içinde çürüyen bir temele sahiptir ve bunu meşrulaştırmak için yalnızca kendi dışına bakmaktadır.

Kendilerine "Siyonist" ve "sağcı" diyen herkes, İsrail'in iki bölgeyi kaybettiği ve yürüttüğü savaşın hiçbir hedefine ulaşamadığı bir başbakanı destekliyorsa, bu ideolojik nedenlerle açıklanamaz. Bu, tedavisi olmayan ve muhtemelen tedavi olmak istemeyenleri etkileyen derin bir hastalıktır.

Çok sayıda ölü Filistinli ve acı çeken çok sayıda Aşkenazi solcu görme arzusu her türlü rasyonel düşüncenin önüne geçtiğinde, hastalığın seyri olumlu olamaz ve hayat kurtarıcı herhangi bir tedavi şansı yoktur. Şu andan itibaren, sadece ölümün etkilerini maskelemek ve bilinci uyuşturmak için morfin reçetesi yazılıyor.

Hükümet bakanları kendinden emin bir şekilde yoğun bir savaş programından, özellikle de 1 Eylül'den önce halkın evlerine dönmesini sağlayacak "kısa ve kararlı bir saldırı" olacak kuzeydeki (Lübnan'daki) bir savaştan bahsediyor. Orduda hiç görev almamış ya da düşük rütbeli görevlerde bulunmuş kişiler başkalarını ölüme gönderirken, diğer elleriyle Ultra Ortodokslar için yolsuz bir askerlik muafiyeti hazırlıyorlar. Bu mantığa göre savunulamaz bir gerçekliktir, ancak bu acımasız gerçeklik absürt varlığını sert bir şekilde ortaya koymaktadır.

Mücadele çoktan kaybedilmiş olabilir. Eğer 7 Ekim kitlesel vahşeti ve ardından gelen felaketlerden sonra halk bu lanetten kurtulmak istemiyorsa, eğer eşkıyalar direksiyona geçip iyi olan ne varsa dümdüz etmek için tam yetkiye sahipse, ne diyebilirsiniz, ne yapabilirsiniz?

Gerçekten de, şu anda mucizevi görünen bir olay dışında, sokaklardaki milyonların ve nihayetinde demokratik kamp için uzlaşmacı bir lider üretecek, diğerlerinin uğruna ve birlikte çalışacağı acil, etkili bir siyasi örgütlenmenin yokluğunda, enerjimizi bu umutsuzluk denizinde boğulmaya devam etmek yerine hayatta kalma planlarına harcamak en iyisidir.

Haaretz'de yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.