Sırbistan'ın Batı'ya yönelip yönelmediğine dair süregelen şüpheler 19 Temmuz'da Belgrad'da ortadan kalktı. Bu tarihte Sırbistan Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić, Almanya Başbakanı Olaf Scholz ve Avrupa Komisyonu'nun Avrupa Yeşil Anlaşması'ndan sorumlu Başkan Yardımcısı Maroš Šefčovič, Sırbistan'ı ve geniş lityum rezervlerini Çin'e karşı ortak bir Avrupa stratejisinin odak noktası haline getiren bir anlaşma imzaladı.

Sırbistan hükümeti, çevre protestoları nedeniyle iki yıl dondurulan İngiliz-Avustralyalı Rio Tinto'nun lityum madenciliği projesi üzerindeki yasağı kısa bir süre önce kaldırdı. Sırbistan'ın lityum rezervleri Avrupa'nın kanıtlanmış en büyük lityum yatağı ve dünyanın da en büyüklerinden biri. Sırbistan hükümeti Çin'den gelen teklifleri geri çevirdi ve bunun yerine Avrupa Birliği ile lityum yataklarına ilişkin "tarihi" bir stratejik ortaklık anlaşması imzalayarak bu kritik ham maddeye erişimi yalnızca Batılı ortaklarına vermeyi tercih etti. Belgrad hükümetinin bu hamlesi, Sırbistan'ın AB ve Batı'ya doğru attığı kararlı ve geri dönüşü olmayan bir adım olacaktır.

Sırbistan'ın stratejik yöneliminin bu tür göstergelerine rağmen Belgrad, Balkanlar'da Rusya'nın yakın bir müttefiki olarak görülmüş ve on yılı aşkın bir süredir müzakere ettiği AB'ye katılma arzusu çoğu zaman samimiyetsiz olarak yorumlanmıştır. Rusya'ya yakınlık damgası, Sırbistan'ın komünizm sonrası ilk lideri Slobodan Milošević'in 1990'lardaki trajik politikalarının bir mirasıdır. Milošević, Sırbistan'ı demokrasi ve piyasa ekonomisi inşa etme yolunda ilerletmek yerine, ülkeyi tarihi müttefiki olan Batı ile çatışmaya soktu ve 1999'da üç ay süren NATO bombardımanıyla bu çatışma doruğa ulaştı. O dönemde gelişen güçlü Batı karşıtı duygu, daha sonraki bocalayan hükümetler ve bu öfkeden yararlanmanın siyasi çıkarları sayesinde bugüne kadar birçok Sırp arasında devam etti.

Ancak bugün, Sırbistan'ın Rusya'nın Balkanlardaki kolu olduğuna dair yaygın imajı ikna edici bir şekilde çürüten ve Batı'ya yönelik stratejik yönelimini ortaya koyan çok sayıda kanıt bulunmaktadır.

Sırbistan Cumhurbaşkanı Aleksandar Vučić ve merkez sağ hükümeti, Rusya'yı büyük oranda Sırbistan'ın Kosova üzerindeki egemenliğini ve Kosova'daki Sırpların güvenliğini korumaya yardımcı olmaya istekli bir ülke olarak gören bir seçmen kitlesinin desteğini arkasına alarak arka arkaya seçimleri kazandı. 1999'daki NATO bombardımanından miras kalan ve 2008'de Kosova'nın bağımsızlığını ilan etmesini çevreleyen Batı karşıtı duygular bu seçmen kitlesi üzerinde güçlü bir etkiye sahip olmaya devam ediyor.

Ancak Rusya ile bağlantılı bu zorlu iç siyasi ortama rağmen, Sırp devlet politikasının ana yönelimleri Moskova'nın istekleri, beklentileri ve planlarıyla örtüşmeyi çoktan bıraktı. Moskova'da Sırbistan Cumhurbaşkanı Vučić, Kremlin'in sadece kağıt üzerinde bir müttefiki olarak görülüyor ve bunun yerine stratejik olarak Batı, AB ve giderek ABD ile uyumlu bir lider olarak değerlendiriliyor.

Rusya'nın Balkanlardaki çıkarları açısından ilk büyük sorun, Vučić'in Kosova'daki savaş sonrası krizin çözümüne ilişkin değişimi oldu. Tüm seleflerinin aksine, AB'nin ara buluculuğuyla karşılıklı ilişkilerin normalleştirilmesi için Kosovalı yetkililerle doğrudan müzakerelere başladı. Bu süreç inişli çıkışlı bir şekilde on yılı aşkın bir süredir devam ediyor, ancak özellikle ABD diplomasisinin birkaç yıl önce ara buluculuğa yoğun bir şekilde dahil olmasından bu yana hala görünürde bir sona doğru ilerliyor.

Moskova'nın Balkanlardaki stratejik çıkarı, savaş sonrası sıcak noktaların uzun vadeli çözümünden kaçınmak, mümkün olduğunca uzun süre, tercihen kalıcı olarak potansiyel bir çatışma kaynağı ve Rus kozu olarak kalmalarını sağlamaktır. Bu şekilde, 1990'larda etnik hatlar üzerinden birbirleriyle savaşan tüm Balkan devletleri kalıcı olarak Avrupa-Atlantik entegrasyonunun dışında, Avrupa'nın ortasında geri kalmış, yozlaşmış ve entegre olmamış bir kara delik olarak kalacak ve dolayısıyla Moskova'nın yozlaşmış siyasi, ekonomik ve güvenlik etkisine karşı savunmasız olacaktır.

Rusya, Sırbistan ile olan ilişkisini Sırp seçmenlere Slav ve Ortodoks dayanışması temelinde sunmaktadır. Bu aldatmaca Kosova konusu da dahil olmak üzere zaman zaman gün yüzüne çıkmaktadır. Sırbistan gibi Rusya da Kosova'yı bağımsız bir devlet olarak tanımıyor. Yine de Vladimir Putin, Kosova'nın tek taraflı olarak ayrılması ve birçok Batılı ülke tarafından tanınması vakasını, Ukrayna'nın bazı bölgelerini zorla ilhak etmek için bir argüman olarak defalarca kullandı.

Sırbistan kendisini orta düzeyde gelişmiş bir Avrupa ekonomisi ve AB üyeliği için uygun bir aday olarak görürken, Rusya Sırbistan'ın komşularıyla çözülmemiş ilişkiler içinde sıkışıp kalarak sürekli olarak bu çemberin dışında kalmasını istiyor. Sırbistan Avrupa ekonomilerinin teknolojik ve endüstriyel zincirlerinin bir parçası olmak isterken, Kremlin onun bu sistemin dışında, Rus enerji kaynaklarına bağımlı olarak var olmasını istiyor. Sırbistan güvenlik sorunlarını, Cumhurbaşkanı Vučić'in Kosova'daki Sırp nüfusun güvenliğinin garantörü olarak gördüğü NATO ile ortaklaşa çözmek isterken, Rusya silah satışları, daha derin istihbarat sızması ve yerel uzantıları aracılığıyla ülkeyi bağımlı tutmak istiyor.

Rus stratejisinin Sırbistan ve Kosova arasındaki derin çatlağa odaklandığı düşünüldüğünde, Vučić'in Kosova'ya kalıcı bir çözüm bulma sürecine girmesi Kremlin için önemli bir gerileme oldu ve bu bugün Moskova'da affedilmeyen bir hamle olmaya devam ediyor. Rusya için bunu, Sırbistan'ın Ukrayna kriziyle bağlantılı olarak, sadece Rusya'nın tam ölçekli işgalini başlattığı Şubat 2022'den bu yana değil, çok daha öncesinden, 2014'ten ve Rusya'nın Ukrayna'nın Kırım yarımadasını ilhak etmesinden bu yana oldukça "kardeşlik dışı" davranışı izledi.

Sırbistan Cumhurbaşkanı o zaman bile Ukrayna'nın yanında yer almış ve Kırım da dahil olmak üzere Ukrayna'nın toprak bütünlüğünü desteklemiştir. Rusya'nın Ukrayna'yı geniş çaplı işgalinden bu yana, bu Sırp devlet politikası BM Genel Kurulu'nda en az dört kez teyit edilmiş, Belgrad Rus işgalini kınamak ve Rusya'nın Ukrayna'dan derhal çekilmesi çağrısında bulunmak üzere oy kullanmıştır. Sırbistan ayrıca Rusya'nın BM İnsan Hakları Konseyi'nden çıkarılması lehinde oy kullandı ve sonuncusu Haziran ayında İsviçre'de Başkan Zelensky'nin Barış Konferansı'nda olmak üzere Rus saldırganlığını kınayan bir dizi uluslararası ve bölgesel siyasi deklarasyona imza attı.

Sırbistan'ın Kiev'e büyük miktarlarda silah tedarik ettiğine dair sık sık çıkan haberler Moskova'yı, Sırbistan'ın uluslararası forumlarda Rusya'ya açıkça muhalefet etmesinden daha fazla kızdırdı. Financial Times'ın Haziran ayında bildirdiği üzere, Sırbistan Kiev'e aracı alıcı ülkeler vasıtasıyla 800 milyon euro değerinde topçu mühimmatı tedarik etti. Sırbistan resmi olarak Ukrayna'ya askeri destek sağlayan elli üyeli koalisyonun bir parçası olmasa da, bu ölçek Sırbistan'ı Ukrayna'nın savunmasına, Kiev'e silah tedarik eden blokun resmi olarak parçası olan diğer birçok ülkeden ve birçok NATO üyesi ülkeden daha büyük bir sponsor haline getirdi.

Kremlin'in en iyi medya propagandacılarından biri olan Sergei Mardan, geçtiğimiz günlerde Sırbistan'ın Ukrayna'ya yaptığı güvenlik yardımı nedeniyle Sırbistan'ı "son fahişe" olarak adlandırdı. Kremlin, Ukrayna gibi Sırbistan'ın da bağımsız çıkarlarını ve kendi yolunu çizme arzusunu ortaya koymasına asla izin vermedi. Bu yol Moskova'ya değil, Avrupa Birliği'ne ve ABD ile stratejik ortaklığa çıkıyor. Bu nedenle Sırbistan, Rusya'nın olası misilleme riskiyle karşı karşıya ve bu direniş için Batılı müttefiklerinden aldığı destek nedeniyle liderliği bu riski kabul etmeye hazır.

Ancak, Sırbistan'ın en zor zamanlarında Ukrayna ile sarsılmaz dayanışmasını ortaya koyan bu özet argümanlar listesi bile, sadece Balkanlar'da değil Avrupa'da da "en yakın Rus müttefiki" etiketini almayı çoğu zaman engelleyemiyor. Sırp-Rus ittifakı söylemini sürdüren birçok medya mensubu, siyasetçi ve Balkan uzmanı sık sık Sırbistan'ın Rusya'ya karşı tüm Avrupa'nın uyguladığı ekonomik yaptırımları uygulamadığına dikkat çekiyor.

Bu doğru, ancak gerçek şu ki Sırbistan Rusya'ya karşı AB yaptırımlarına uyuyor. Dahası, bu eleştirmenler Sırp hükümetinin hukuki yaptırımları uygulamamasının nedeninin Rusya'ya verdiği destekten ziyade Kremlin'in Sırbistan'a istikrarsızlık ve toplumsal huzursuzluk getirme konusundaki eşsiz yeteneği olduğunu gözden kaçırıyor. Moskova'nın NATO bombardımanı ve Kosova'nın bağımsızlık ilanıyla bağlantılı olarak Sırp toplumunda süregelen öfkeyi ülkedeki uzantılarını harekete geçirerek istismar etme kapasitesi küçümsenmemelidir. Bu, her Sırp hükümetinin göz önünde bulundurması gereken bir gerçektir. Buna ek olarak Sırbistan, gaz ithalat altyapısını çeşitlendirme fırsatını kaçırması gibi yakın geçmişte aldığı bir dizi yanlış karar nedeniyle halen Rusya'dan gaz ithalatına büyük ölçüde bağımlıdır.

Ancak, AB üyesi ülkelerin çoğuna benzer şekilde, özellikle Rusya'nın Ukrayna'yı geniş çaplı işgalinden bu yana, Sırbistan da kendisini bu kıskaçtan metodik olarak kurtarmaya başladı. Örneğin, Sırbistan geçen yılın Aralık ayında komşu Bulgaristan'a bir gaz enterkonnektörü açarak Azerbaycan'dan ve potansiyel olarak ABD LNG'sinden gaz ithal etmesini sağladı. Sırbistan artık Hazar bölgesinden gelen gaz kaynaklarına ve Yunanistan'ın Alexandroupolis limanındaki sıvılaştırılmış doğal gaz terminaline fiziksel erişime sahip ve bu da Yunanistan'ı Sırbistan'ın gaz tedariki için önemli bir ortak haline getiriyor.

Sırbistan, Rusya'ya yönelik yaptırımlar söz konusu olduğunda Avrupa'daki az sayıdaki istisnadan biri olsa da, aldığı karar, şirketleri Rusya'da ve Rusya ile faaliyet göstermeye devam eden ve yaptırım uygulayan hükümetlerinin arkasından müthiş karlar elde eden diğer birçok Avrupa ülkesinden çok daha "temiz" görünüyor. Dahası, Rusya'nın Sırbistan'a ihracatı çoğunlukla enerji ile sınırlı ve Sırbistan'ın Rusya'ya ihracatı büyük ölçüde tarımsal, Sırbistan'ın Rusya'dan toplam ithalatı ise Rusya'nın tam ölçekli işgalinin ilk yılında neredeyse yarı yarıya azaldı.

Sırbistan ekonomisi, Batı teknolojisi ve tedarik zincirleriyle istikrarlı ve geri dönülmez bir bağa sahiptir. AB pazarlarıyla yapılan ticaret, Sırbistan'ın dünyanın geri kalanıyla yaptığı toplam mal ve hizmet alışverişinin yüzde 60'ını oluştururken, ABD Sırbistan'ın hizmetler alanındaki en büyük ticaret ortağıdır. Doğrudan yabancı yatırımların en az yüzde 58'i AB'den gelmektedir. Her iki parametreye göre de Rusya, Sırbistan ekonomisinde neredeyse önemsiz bir paya sahiptir. Sırbistan'ın ABD ile ilişkileri, Sırbistan'ın AB'ye katılması yönündeki karşılıklı stratejik kararlılığa dayanmakta ve çok aktif bir ikili savunma ve siyasi işbirliği gerektirmektedir. ABD hükümetindeki karar alıcıların çoğu Sırbistan'ı "Batı Balkanlarda bir istikrar faktörü" olarak görmektedir.

Bu göstergeler Sırbistan'ın Rusya, AB ve Batı'ya yönelik politikasının gerçek niteliğini ortaya koymaktadır.

Bu bağlamda, Sırp hükümetinin Rio Tinto'nun Avrupa'daki en büyük lityum yataklarını geliştirme projesini onaylaması, Çin'in Sırbistan lityumuna olan ilgisini reddetmesi ve bu kritik malzemeye erişimin Batı ile sınırlandırılması, Sırbistan'ın Batı yanlısı rotasına ilişkin önceki tüm şüpheleri ortadan kaldırmalıdır. Almanya Şansölyesi Scholz'un huzurunda AB ile stratejik ortaklık anlaşması imzalayan Sırbistan, lityumun ön planda olduğu kritik madenlerin güvence altına alınması konusunda AB koalisyonuna önemli bir katkıda bulunmuş oldu. Öngörülen yıllık Sırbistan lityum miktarının 1.1 milyon otomobilin akü üretimi için yeterli olduğu düşünüldüğünde (Avrupa'nın yıllık elektrikli araç üretiminin neredeyse yüzde 20'si), ülke böylece birinci sınıf bir Avrupalı ortak haline gelecek ve bu da şüphesiz AB'ye tam üyeliğini hızlandıracaktır.

Rusya, Sırbistan'a ulusal hırsları için bir alternatif sunamayacağını biliyor ancak tarih boyunca inşa ettiği nüfuzundan da vazgeçmek istemiyor. Bu nedenle Sırbistan'a yaklaşımı tarihsel kardeşlik mitlerine dayanıyor ve bu mitleri dikkatle işlenmiş ve finanse edilmiş bir propaganda, yalan haber ve istihbarat faaliyetleri ağı aracılığıyla yayıyor. Bu kanallar Sırp kamuoyunun ilgisini çekmede oldukça etkili olsa da, Moskova için üzücü bir şekilde, bu propaganda Sırbistan'ın devlet politikasını etkilemiyor.

National Interest'te yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.