"Onlar yen ile ödüyor, biz kanla!"

1990'da Körfez Savaşı patlak verdiğinde Japon liderler, Amerika tarafından yazılan İkinci Dünya Savaşı sonrası anayasasının hükümleri uyarınca Orta Doğu'ya asker gönderemeyeceklerine karar verdiler. Yapabilecekleri tek şey çok büyük bir çek yazmaktı: Yaklaşık 13 milyar dolarlık bir çek. Bu durum bazı çevrelerde Japonların risk almak yerine sorunların üzerine para akıtmayı tercih ettiği algısına yol açtı. Kuveyt hükümeti, kendilerini Saddam Hüseyin'den kurtarmaya yardım eden ülkelere teşekkür etmek için New York Times'a bir ilan verdiğinde, Japonya'dan hiç söz edilmedi. Bu bir halkla ilişkiler felaketiydi.

Temmuz 1954'te Japon Öz Savunma Kuvvetleri'nin (SDF) kurulmasından bu yana Japonya, hem yurtiçinde hem de yurtdışında kendi görev alanı ve rolünü kamuoyuna en iyi nasıl sunacağı konusunda tartıştı. 1990'a kadarki genel yaklaşım SDF'nin üst düzey bir yetkilisi tarafından net bir şekilde ifade edilmişti:

"Ötmeyen kuş vurulmaz."

Başka bir deyişle, Japonya'da ve Doğu Asya'da SDF'nin bir şekilde 20. yüzyılın ortalarında içeride demokrasiyi yıkmış ve dışarıda savaş açmış olan eski Japon İmparatorluk Ordusu'nun bir devamı olabileceği yönündeki endişeler göz önüne alındığında, SDF'nin yapabileceği en iyi şey başını eğmekti. Bu politikanın değişmesi gerektiği anlaşıldı.

SDF'nin kökleri 1950 yılında Amerikan liderliğindeki işgal yönetiminin güçlü teşvikiyle kurulan Ulusal Polis Gücü'ne (NPR) dayanıyordu. Resmi görevi, bu amaçla Japonya'da konuşlandırılan Amerikan birlikleri Kore Savaşı'na katılırken ülkede barışı korumaktı. Asyalı müttefiklerini desteklemeye hevesli olan ABD, NPR'yi donattı ve genişlemesini teşvik etti, onu bir polis gücü olarak değil gelecekteki bir Japon ordusunun çekirdeği olarak gördü. Amaçlardan biri de, bastırılması için NPR'nin bazukalarının, alev makinelerinin, tanklarının ve toplarının kullanılması gereken bir ayaklanmaydı.

Ulusal Polis Teşkilatı'nın Öz Savunma Kuvvetleri'ne (kara, deniz ve hava) dönüşmesi Japonya'da anayasanın resmi yorumunu değiştirmedi. BM Şartı hem bireysel hem de kolektif meşru müdafaaya izin verirken, Japonya sadece ilkine izin veriyordu. Müttefiki Amerika Birleşik Devletleri'nin yardımına gelemezdi. O zaman bile SDF, inşaat mühendisliği projeleri ve afet yardımı gibi görevler üstlenerek Japon halkının güvenini kazanmak için çok çalışmak zorunda kaldı. 1960 yılında Tokyo'da, Japonya'nın ABD ile olan popüler olmayan güvenlik anlaşmasının yenilenmesine karşı şiddetli protestolar patlak verdiğinde, SDF'nin müdahaleye çağrılabileceği bir an yaşandı. Bu felaket olurdu: Japonya'nın bir kez daha ordunun kırbacı elinde tuttuğu bir toplum haline gelebileceği yönündeki yerel korkuları doğrulardı.

Neyse ki bu dönem geçti ve SDF 1964 Tokyo Olimpiyatlarını itibarını güçlendirmek için kullanarak mücadelesine devam etti. SDF güvenlik konusunda yardımcı oldu, halterde altın madalya kazanan bir sporcu da dahil olmak üzere bazı etkinliklere sporcu katkısında bulundu ve hatta "Blue Impulse" gösteri ekibi sayesinde bir akrobasi gösterisiyle kalabalığın gözlerini kamaştırdı. Üç yıl sonra SDF, ünlü yazar Mishima Yukio'nun Kara Öz Savunma Kuvvetleri'ne katılmasıyla ilk başta büyük bir propaganda darbesi gibi görünen bir başarı elde etti. Kasım 1970'te Mishima'nın Tokyo'daki bir SDF kışlasının içinden gerçek bir darbe girişiminde bulunması ve başarısız olunca da samurayvari bir şekilde canına kıymasıyla bu an bozuldu.

Körfez Savaşı'nın ve Japonya'nın itibarının zedelenmesinin ardından Japon Savunma Ajansı (şimdiki Savunma Bakanlığı), ABD gibi ülkelerin uzun süredir yaptığı şeyi yapmaya başladı: En iyi halkla ilişkiler uzmanlarının yardımıyla kendi silahlı kuvvetleriyle ilgili kamuoyunu yönlendirmeye çalışmak. Reklam devi Dentsū'dan yardım alındı ve SDF kendi maskotuna kavuştu: Hikayesi özel bir manga serisinde anlatılan sevimli ve zararsız Prens Pickles. Pickles, huzurlu ve pastoral Paprika Krallığı'nın savunma gücüne ihtiyacı olmadığına inanıyordu. Babası kral ise farklı düşünüyordu. Kral, prensin, böyle bir gücü korumanın değerini ilk elden öğrenmediği sürece onun yerine geçemeyeceğini söylüyordu. Yakındaki müttefik Brokoli Krallığı ve hemen yanı başındaki Şeytani İmparatorluk'un da dahil olduğu bir dizi maceranın ardından Pickles, caydırıcı bir güç olmadan barış olamayacağını öğreniyordu.

Prens Pickles ve sevgilisi Bayan Parsley, sonunda SDF maskotları olarak emekli edildi ve yerlerine Takuma-kun ("kararlı" anlamına gelen Japonca kelimeden) ve Yū-chan ("nazik" anlamına gelen bir kelimeden) adlı bir erkek ve kız çocuğu getirildi. Bu arada Öz Savunma Kuvvetleri halkı kazanmak için Bayan Hava Kuvvetleri Yarışmalarından müzik festivallerine kadar bir dizi başka taktik denedi. Bir de SDF'nin Fuji Dağı eteklerindeki eğitim alanında her yıl düzenlenen ve 2023'te sadece canlı yayın etkinliğine dönüşmeden önce on binlerce izleyiciyi çeken canlı ateş tatbikatları var.

Kamuoyu yoklamaları, halkla ilişkiler çabaları, SDF'nin Japonya'daki afet yardımlarına katkıları -özellikle 2011'deki üçlü felaketin (deprem, tsunami ve nükleer felaket) ardından- ve Doğu Asya'daki gergin güvenlik durumunun bir kombinasyonunun Japonya'daki insanları Öz Savunma Kuvvetlerine ısındırdığını gösteriyor. SDF'ye şu anda polisten daha fazla ve ülkenin hastaneleri kadar güveniliyor. Asıl soru, gelecekte görev alanlarının değişip değişmeyeceği ve nasıl değişeceği.

Günümüz SDF'sinin siyasi ve diplomatik bağlamı Shinzō Abe tarafından 2012-2020 yılları arasındaki ikinci başbakanlık döneminde belirlendi. Güvenlik politikasını merkezileştirmek için bir Ulusal Güvenlik Konseyi oluşturuldu ve temel amacı Japonya'nın "barışa proaktif bir katkı" yapması olan bir Ulusal Güvenlik Stratejisi geliştirildi. Japonya'nın kolektif meşru müdafaada bulunmasına yönelik yasak kaldırıldı ve Asya-Pasifik'teki çok taraflı ilişkiler, özellikle Japonya'nın ABD, Avustralya ve Hindistan ile birlikte "Dörtlü" üyeliği yoluyla güçlendirildi. Japonya ayrıca 2022'den bu yana, bu hafta Çin tehdidinin bir kez daha dile getirildiği NATO toplantılarına düzenli olarak katılıyor. Bu arada, hem Japonya'nın çok güçlü ekonomik bağlara sahip olduğu Çin ile ilişkileri geliştirmek hem de ABD-Japonya ittifakının Donald Trump'ın seçim kampanyası sırasında ve daha sonra başkan olarak gürültülü bir şekilde dile getirdiği şüphelere dayanacak kadar güçlü kalmasını sağlamak için çaba sarf edildi.

Uzun yıllar Abe'nin dışişleri bakanı olarak görev yapan Başbakan Kishida Fumio döneminde Çin, Rusya ve Kuzey Kore ile ilgili endişelerin artması dışında pek bir şey değişmedi. Öz Savunma Kuvvetleri'nin balistik füze savunmasına bel bağlamak yerine yurtdışındaki füze fırlatma tesislerini önleyici olarak imha edecek bir araç geliştirip geliştirmemesi gerektiği konusunda uzun zamandır tartışmalar var. Askeri jargonu kullanırsak, saldırıyla birlikte savunma da gerekir. Aynı zamanda uzay ve siber yeteneklere de büyük yatırımlar yapılıyor ve son yıllarda İngiliz Ordusu, Kraliyet Hava Kuvvetleri ve Kraliyet Deniz Piyadeleri ile ortak tatbikatlar gerçekleştiriliyor. Hatta SDF ilk yurtdışı üssünü Cibuti Uluslararası Havalimanı'nda açtı. Burası, Japonya'nın Öz Savunma Kuvvetleri'nin eninde sonunda neler yapabileceğine dair o eski, süregelen korkulara hürmeten bir "faaliyet merkezi" olarak adlandırıldı.

SDF için en büyük zorluklardan biri Çin'in Tayvan'ı zorla ele geçirmeye çalışması tehdidi. Japonya'nın korkusu sadece ortaya çıkacak bir çatışmanın içine çekilmek değil, aynı zamanda çatışmanın kontrolden çıkması halinde ABD'nin Japonya'nın güvenliğini sağlayamayacağını ya da sağlamak istemeyeceğini kanıtlaması. Bu durumda Japonya'nın güneybatı adaları risk altına girebilir, zira Tayvan'a yönelik bir saldırıya verilecek herhangi bir Amerikan yanıtının unsurları buradan başlatılabilir.

Bu güneybatı adaları arasında, yaklaşık 1700 kişinin yaşadığı ve bazen 100 kilometreden biraz daha uzakta bulunan Tayvan'ın kıyı şeridini görmenin mümkün olduğu küçük sub-tropikal cennet Yonaguni de yer alıyor. Bölge sakinleri ve ziyaretçiler halihazırda adadaki radar üslerini işleten SDF personeliyle aynı alanı paylaşıyor ve genişletme planları var. Bu yılın başlarında ABD'nin Japonya Büyükelçisi Rahm Emanuel adayı ziyaret ederek bir ilke imza attı.

Yonaguni sakinleri tüm bunların adaları için ne anlama gelebileceği konusunda ikiye bölünmüş durumda. Bazıları buradaki ve yakınlardaki Japon adalarındaki askeri yığınağın gerilimi daha da artıracağından korkuyor. Diğerleri ise 90'lı yıllardaki Prens Pickles'ın görüşüne benzer bir görüşe sahip: Güçlü bir caydırıcılık olmadan barış olamaz. Tokyo Üniversitesi'nden Matsuda Yasuhiro gibi güvenlik analistleri, Çin'in Tayvan'a karşı düzenleyeceği bir operasyonun Japon adalarının ileri harekat üssü olarak kullanılmak üzere ele geçirilmesini de kapsayabileceğini savunuyor. Matsuda, Çin'in askeri yeteneklerinin gelişmesi ve Amerika'nın Tayvan'a olan ilgisinin azalması için birkaç yıl daha bekleyebileceğine inanıyor. Bu noktada Japon halkının Öz Savunma Kuvvetleri'ne olan inancı en zorlu sınavıyla karşı karşıya kalabilir.

Unherd'da yayınlanan bu değerlendirme Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Değerlendirmede yer alan ifadeler yazarın kendi görüşleridir ve Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.