Küçük çocuk bir yetişkinin soğukkanlılığıyla konuştu.

Faysal el-Haldi okula gitmeye hazırlanırken İsrail askerlerinin Gazze'nin Şeyh Rıdvan mahallesindeki ailesinin evine girdiği anı anlattı.

Kendisiyle röportaj yapan Alaraby TV muhabirine "Annem hamileydi" dedi. "Biz okula giderken onlar (İsrail askerleri) oturma odasına geldiler ve annemi karnından vurdular. Yedinci ayında hamileydi."

"Baban neredeydi?"

"Uyuyordu" dedi çocuk.

"Sonra uyandı mı?"

"Aynı hafta içinde annemle birlikte öldürüldü."

"Aynı gün mü?"

"Evet."

"Senin gözünün önünde mi? Olanları gördün mü?"

"Evet, gözümün önünde."

"Ne gördünüz? Ne oldu?

"Onları koridora götürdüler ve benim önümde vurdular. Koridora gittiğimizde onları getirdiler ve gözümüzün önünde vurdular.”

Dünya izliyor

Belki de bu askerler Yaffa'daki bir Yahudi okulunun müdürü olan Haham Eliyahu Mali'nin talimatlarına uyuyorlardı:

"Sahip olduğumuz temel ilke, 'mitzvanın kutsal savaşını' yaşadığımızda, bu durumda Gazze'de, yargıcın sesine göre, her ruhun yaşamasına izin vermeyeceğinizdir. Bunun anlamı çok açıktır. Eğer önce siz onları öldürmezseniz, onlar sizi öldürecektir.

Bugünün teröristleri ve geçmişin çocuklarından geriye kalanlar. Ve gerçekte bu teröristleri yaratanlar kadınlardır. Bunun anlamı, kutsal kitaplarda 'her can yaşamayacaktır' tanımının çok açık olduğudur. Ya siz ya da onlar. Yani Tevrat kadın ve çocukların öldürülmesi gerektiği konusunda nettir. "

Peki ya yaşlı erkekler?

Hahama dinleyicilerden biri bu soruyu sordu. "Masum insan yoktur. Silah taşıyabilen yaşlılar için de durum aynıdır" dedi.

"Tevrat da kitapta çok açıktır. Gazze'de güvenlik güçlerinin tüm tahminlerine göre yüzde 95-98'i bizi yok etmek istiyor. Bu çoğunluktur. Aynı şey [çocuklar için de] geçerli. Eğer onu kurtaracaksanız, Tevrat'ı kandırmaya çalışmayın."

Belki de bu yüzden diğer askerler kısa bir süre önce yatak odasında ellerini havaya kaldırmış, silahsız, işitme ve konuşma güçlüğü çeken yaşlı bir adamı öldüren yoldaşlarını tebrik ettiler.

"Kapıyı açtık. Çırpındı. Bana doğru geldi ve böyle yaptı (ellerini sallıyor). Onu dört kurşunla öldürdüm" dedi.

X'te yayınlanan bir video klibinde bir meslektaşı "Sadece o muydu?" diye sordu.

"Bilmiyorum. Zamanımız yoktu. Daha fazlası da olabilirdi. Başka bir oda daha vardı. Zamanımız yoktu."

"Ve o da 'hayır, hayır' mı dedi?"

"Evet, 'hayır, hayır'."

"Ve sen onu aşağı indirdin? Mükemmel!"

Klibin ilerleyen bölümlerinde askere soruldu: "Silahı olmayan ne? Üzerinde bir şey var mıydı?"

"Hayır, hayır, yatağın yanına saklandı."

"Saygılar!"

Kliplerde İsrailli askerlerin kendi aralarında konuştukları görülüyor. Dünyanın geri kalanının ne düşünebileceğini büyük ölçüde küçümsüyorlar ve bu görüntülerin dünya çapında yarattığı etkiden tamamen habersiz görünüyorlar.

Ama dünya onları seyrediyor.

Kavramlardaki çelişki

Batı dünyası 75 yıl boyunca kayıtsız kaldı. Ancak bu savaş, İsrail'in batılı destekçilerini, beş ay önce adil olarak tanımladıkları bir savaşta işlenen suçların tüm dehşetini görmeye zorluyor. ABD Senatörü Bernie Sanders gibi yenilikçi bir İsrail muhalifi bile beş ay önce Hamas'a karşı yürütülen savaşın adil olduğunu söylemişti.

İsrail askerleri her gün öldürme çılgınlıklarına devam ederken gösterdikleri vahşet ve neşe; Gazze'yi aç bırakmak ve ardından Filistinlilere muhtaçları doyurmalarını söyleyen Arapça broşürler atmak; yardım bekleyen 400 kişiyi öldürmek ve ardından Gazze'ye yardım yağdırma sözü vermek; tüm bunlar bu savaş sona erdiğinde halının altına süpürülemeyecek kadar fazla.

Bir dönüm noktası aşıldı. Bu savaşla birlikte İsrail, dışlanmış devletlerin en seçkinleri arasına girmiştir. Artık çirkinlerin en çirkini. Affedilmesi mümkün değil. Ne haklı gösterilebilir ne de bir bağlama oturtulabilir.

Liberal Siyonizm bir çelişki haline geldi. Bu çok zorlama.

Bu şekilde hareket eden İsrail, bin yıldır dünyanın dört bir yanında zulüm gören kuşatılmış bir halkın evi değil, Yahudi üstünlükçülüğünün Fort Knox'u, beyaz üstünlükçülerin doğal mirasçısı haline geldi.

Bu durum, adına ve ortak geçmişine karşı bu suçların işlendiği dünya çapındaki Yahudiler üzerinde dönüşümsel bir etki yaratmaktadır.

"Bizim adımıza değil"

İlgi Alanı'nın İngiliz yönetmeni Jonathan Glazer'ın Oscar kabul konuşması sırasında söylediği kısa söz durup dururken ortaya çıkmadı: "Burada Yahudiliğini ve Holokost'un pek çok masum insan için savaşa yol açan bir işgal tarafından gasp edilmesini reddeden insanlar olarak duruyoruz."

Aynı "benim adıma değil" haykırışı, Gazze'deki savaşı durdurmak için her hafta sonu Londra'da yürüyen binlerce genç Yahudi'den de geliyor.

Na'amod UK grubundan Yahudi bir aktivist olan Emily kısa süre önce şunları söyledi: "Bence toplumumuzda sessiz bir muhasebe var ve bunu görebiliyorsunuz çünkü blok büyümeye devam ediyor, hareket büyümeye devam ediyor, seçmen örgütleri gittikçe büyüyor. Özgür bir Filistin göreceğimden hiç bu kadar emin olmamıştım."

Hükümetinin bu yürüyüşleri aşırılık yanlılarının işi olarak damgalama girişimleri hakkında ne düşündüğü sorulduğunda ise şunları söyledi "Yahudi olmayan insanlar tarafından bir Yahudi olarak nasıl hissetmem gerektiğinin söylenmesinden çok yoruldum. Bu yürüyüşler büyük ölçüde barışçıl geçerken ve insanlar bize karşı bu kadar sevecen ve müteşekkirken bana korkmamın söylenmesinden bıktım. Bu durum, çok küçük bir Siyonist güruhun dışında kalan Yahudilerin ne kadar cahil olduğunu gösteriyor."

İşte gerçek liderlik buradan geliyor. Sokaklarda, parlamentoda değil. Bunlar aslanlar. Siyasi liderlerimiz ise eşekler.

İsrail ve onun savunucuları, yeni nesil Amerikalı ve İngiliz Yahudilerin kendilerine söylediklerinden korkmakta haklılar.

Son seksen yıl boyunca İsrail, varlığı, kimliği ve amacı konusunda, aldığı tüm silah, para ve Yahudi göçmenlerden daha güçlü bir fikir birliğini yönetti.

Bu fikir birliği ne kadar zayıflarsa, İsrail batılı güç merkezlerindeki etkisini o kadar çabuk kaybedecektir. Daha şimdiden İsrail'i destekleme bağımlılığı, Batı'nın kendi kendine ahlaki bir güç, dünyanın iyiliği için bir güç olduğunu açıklama çabalarını altüst ediyor.

İngiliz hükümetinin son aşırılık tanımına göre, Soykırım Sözleşmesini hiçe sayan, işgal altındaki bir halkı aç bırakan ve silahsız anne ve çocukları istediği zaman öldüren bir hükümeti desteklemek doğru, ancak Londra sokaklarında bunu protesto etmek aşırılıktır.

Bu tam bir saçmalık.

İngiltere'ye yol göstermek Güney Afrika gibilere kalmıştır. Şimdi İsrail ordusu için savaştıktan sonra geri dönen vatandaşlarını yargılayacak.

Bunun ortadan kalkması zaman alacaktır ancak Gazze'de yaşananlardan sonra İsrail'in her büyük Batılı siyasi parti üzerinde sahip olduğu hakimiyetin gelecekte de devam etmeyeceği kesindir. Ne antisemitizmin tanımını dikte edebilecek, ne de Batılı siyasetçilerin ihtiyaç duyduğu fonları garanti edecek.

Bugün, üst düzey görevlere talip olan her Muhafazakar ve İşçi Partili politikacı, doğası gereği İsrail'in dostu olmak zorundadır; bu kulüp, parlamentodaki her parti üzerinde güçlü bir etkiye sahiptir. Bu durum yeni nesil politikacılar için geçerli olmayabilir.

İsrail'e karşı Yahudi akademik muhalefeti güçlü ve ses getiricidir. Tam anlamıyla "aşırı uç" olarak adlandırılamaz. İsrail artık küresel Yahudi sesini kaybetmeye başlıyor.

İçeriden gelen savaş

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu'nun bu savaşı mümkün olduğunca uzun süre devam ettirme çabalarına içeriden destek gelmiyor.

Savaş kabinesinin iki üst düzey üyesi başbakanın isteklerine açıkça meydan okudu. İlk meydan okuma Savunma Bakanı Yoav Gallant'tan geldi ve Gallant yeni bir askerlik yasası sunmayı ancak Benny Gantz'ın Ulusal Birlik Partisi'nin Yeşiva öğrencilerinin askerlikten muaf tutulmasının nasıl düzenleneceği konusunda anlaşması halinde kabul edeceğini açıkladı.

Gallant, Gantz'a, öğrencileri askere gitmeyi reddeden yeşivalara hükümet fonunun bağlı olduğu yasayı fiilen veto etme yetkisi verdi. Böyle bir yasa olmadan Haredi partileri koalisyondan ayrılacak ve hükümet çökecekti.

İkinci hamle, ABD ve İngiltere'ye izinsiz ziyaretlerde bulunan Gantz'dan geldi. Ancak Netanyahu'nun siyasi zafiyeti nedeniyle ne Gantz ne de Gallant kovulabilir.

Netanyahu'ya son haftalarda üçüncü bir darbe de Sefarad Hahambaşı Yitzhak Yosef'in, hükümetin Haredimlere zorunlu askerlik hizmeti dayatması halinde İsrail'i topluca terk edeceklerini söylemesi oldu. Jerusalem Post'un başyazısında Yosef'in sözlerinin Gazze'de hayatlarını tehlikeye atan askerlere hakaret olduğu belirtilerek kınandı.

İsrail'in savaş liderinin İsrail içinde istediği savaşı yürütmek için giderek daha az yetkisi var. İsrail ile Hamas arasındaki güç dengesi de ilk bakışta göründüğü kadar net değil.

Askeri harekat Hamas'ı Gazze'de savaşan bir güç olarak kuşkusuz zayıflattı, ancak Gazze'deki yönetim üyeleri Doha ve Beyrut'taki siyasi kanatlarına devam edebileceklerinden emin oldukları mesajını sürekli olarak ilettiler.

Filistin'in geleceğini şekillendirme kabiliyetlerine ve liderliklerine duydukları güvenin bir başka işareti de kalan İsrailli rehineler karşılığında serbest bırakılacak mahkumların listesi.

Son listede, İkinci İntifada'daki eylemleri nedeniyle beş kez müebbet ve 40 yıl hapis cezasına çarptırılan El Fetih lideri Mervan Barguti, Filistin Halk Kurtuluş Cephesi Genel Sekreteri Ahmed Saadat, Hamas'ın askeri liderlerinden Abdullah Barguti ve İkinci İntifada liderlerinden İbrahim Hamid de yer alıyor.

Bu isimlerden herhangi birinin serbest bırakılması Filistin liderliğinde milliyetçi, laik ve İslami tüm gruplarda stratejik bir sarsıntı yaratacaktır.

Filistinliler için bu büyük bir siyasi yenilenme olacaktır. Bu aynı zamanda işgalle işbirliği yapan Filistin Yönetimi'nin de kesin olarak sona ermesi anlamına gelecektir.

İsrail için ise bu kişilerin serbest bırakılması çatışmanın sona erdirilmesi için gerçek bir şans olacaktır. Ancak sadece Şin Bet'in eski başkanı Ami Ayalon gibiler bu noktayı anlıyor. Bunun yerine savaş kabinesinin son önerisi, Filistin Yönetimi'nin bir başka yardakçısı olan Mecid Farac'ı Gazze'nin başına getirmek. Farac'ın görevi başlamadan bitmiştir ve böyle zehirli bir kadehi reddetmesi akıllıca olacaktır.

Yeşil ışık sarıya dönüyor

Netanyahu'nun zayıflığı, İsrail'i destekleyen ve silahlandıran Batılı siyasi elitler üzerinde derin bir etki yaratıyor.

ABD Başkanı Joe Biden'ın Netanyahu ile arası artık açık ve kamuoyunun gözü önünde. Beş ay önce İsrail'in kendini savunmak için her türlü hakka sahip olduğunu yüksek sesle söyleyen ABD lideri, şimdi İsrail'in meşru müdafaa adına 30.000 Filistinliyi daha öldüremeyeceğini söylüyor.

Biden'ın dramatik bir fikir değişikliği yaşadığına ya da gözündeki perdenin kalktığına inanmıyorum. ABD hükümet yetkilileri bu operasyonun her aşamasında Gazze'de neler olup bittiği konusunda tam bilgi sahibidir.

Örneğin Hamas'ın yardım konvoylarının yönünü değiştirmediğini ya da yiyecek çalmadığını biliyorlardı ve bunu dile getirdiler.

Eğer Biden 7 Ekim'deki Hamas saldırısından sonra İsrail'e Gazze'yi işgal etmesi için yeşil ışık yakmış olmanın sonuçlarıyla yüzleşiyorsa, bu sonuçlar öncelikle seçimle ilgilidir. Biden'ın ekibi kararsızların oylarının büyüklüğü karşısında şok oldu.

ABD genelinde yüz binlerce seçmen Süper Salı'daki Demokrat önseçimlerinde hiçbir adaya oy vermezken, seçmenleri Biden'ın Gazze'deki savaşı ele alışını protesto etmek için "kararsız" oy vermeye çağıran hareket de hız kazandı. Bu durum Kasım ayındaki genel seçimlerde ona pahalıya mal olabilir.

Biden'ın Ramazan tebrikleri bu yıl özellikle çok samimiydi. Ancak Arap Amerikalılar kucaklaşma istemiyor. Politika değişikliği istiyorlar. Ve Biden hala sadece geçici bir ateşkesi destekliyor, kalıcı bir ateşkesi değil. İsrail'e silah sevkiyatını durdurma tehdidinde de bulunmuyor.

Bununla birlikte üslupta kasıtlı bir değişiklik oldu. ABD'deki en üst düzey Yahudi yetkili olan Senato Çoğunluk Lideri Chuck Schumer, beş ay önceki Hamas saldırısının ardından İsrail'e tam destek vermişti. Perşembe günü ise İsrail'i küresel bir dışlanma durumuna düşerse hayatta kalamayacağı konusunda uyardı.

Schumer, Netanyahu'yu siyasi bekasını ulusal çıkarlarının üstünde tutmakla suçladı ve Gazze'deki sivil kayıplara göz yummaya "fazla istekli" olduğunu, bunun da İsrail'e olan desteği dünya çapında tarihi düşük seviyelere çektiğini söyledi. İsrail bir dışlanma merkezi haline gelirse hayatta kalamaz" dedi.

Batı'daki kamuoyu kaybı, Uluslararası Adalet Divanı'nda devam eden soykırım davası, Yahudi konsensüsünün erozyona uğraması ve İsrail'in destekçilerinin tedirginliği, tüm bu unsurlar İsrail için stratejik bir yenilgiye işaret ediyor.

Savaş şimdi dursa bile, İsrail'in Gazze'yi işgal için ödediği bedel, beş ay önce hesaplayabileceğinden çok daha yüksek olacaktır. Ama henüz bunun farkına varmadı. Ama fark edecektir.

Middle East Eye için kaleme alınan bu görüş yazısı Mepa News okurları için Türkçeleştirilmiştir. Yazıda yer alan ifadeler Mepa News'in editöryel politikasını yansıtmayabilir.